Όταν ο αέρας, το φως, η ζωή, εξαφανίζονται από μπροστά σου και ο θόρυβος της αμπάρας υπογράφει τη σωματική, ψυχική και πνευματική σου ασφυξία, τότε το απάνθρωπο κελί γίνεται πιο τρομερό κι από χιλιάδες εκτελεστικά αποσπάσματα. Κι αν αυτή, την πρώτη σου εμπειρία, τη νιώσεις σε ηλικία παιδική, δεν αποζητάς λύτρωση αλλού παρά μόνο στο θάνατο. Όμως ακόμα κι αυτός μέσα στο κενοτάφιο της αιχμαλωσίας σου σε απαρνείται. Αρκούν μόνο δύο λεπτά για να τρέξει η μηχανή του χρόνου μπροστά, μετασχηματίζοντας το εφηβικό προσωπάκι σε γέρικη προτομή. Όταν κάποτε η πόρτα ανοίγει, το παιδί έχει για πάντα χαθεί. Η αυτοεκτίμηση, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα και κυρίως τα όνειρά σου, βρίσκονται πολτοποιημένα κάτω απ' τη σόλα τη μπότας του δεσμοφύλακα. Μόνη σου άμυνα καθίσταται ο φόβος και το "τυχοδιωκτικό" ταξίδι του νου. Παλεύεις με θεούς και δαίμονες, μα κανείς δε σου δίνει απάντηση, καθώς εσύ αενάως ρωτάς: Γιατί, γιατί, γιατί;;;
Ο Γιάννης Πετρόπουλος είναι συγγραφέας, φυσιολάτρης και μελετητής ιστορίας και φιλοσοφίας. Έζησε είκοσι πέντε χρόνια στις φυλακές, βασανίστηκε σκληρά και έδωσε αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την αξιοπρέπεια των κρατουμένων. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το αποκαλυπτικό βιβλίο του "Γδάρτες ονείρων", ένα βιβλίο ποταμός που ξεχειλίζει από συναισθήματα, πόνο, δύναμη και οργή. Ακολούθησαν "Το τριαντάφυλλο" και "Η σκέψη". Το "κάτεργο ανηλίκων" γράφτηκε επί τριάντα τέσσερα συναπτά έτη και αποτελεί βιωματική κατάθεση ψυχής.
