Στο παρόν βιβλίο περιλαμβάνονται τα πιο σημαντικά κείμενα του Λούκατς της δεκαετίας του 1920, γραμμένα στην περίοδο 1922-28: τα άρθρα λογοτεχνικής και φιλοσοφικής κριτικής στο βερολινέζικο περιοδικό Ρότε Φάνε (1922), η κριτική του στον Ιστορικό Υλισμό του Μπουχάριν (1925), τα φιλοσοφικά δοκίμια για τον Λασάλ (1925) και τον Μόζες Ες (1926) και οι Θέσεις του Μπλουμ (1928). Στα κείμενα αυτά ο Λούκατς ξεκαθαρίζει τις ιδεαλιστικές συγχύσεις του Ιστορία και Ταξική Συνείδηση, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τις γόνιμες πλευρές του και εισάγοντας κομβικά θέματα της ώριμης σκέψης του. Παρμένα από κοινού μας εισάγουν έτσι με ένα κατανοητό και εύληπτο τρόπο στα πιο σύνθετα μονοπάτια του μετέπειτα στοχασμού του.
Ο Γκυόρκυ Λούκατς (Gyorgy Lukacs, 1885-1971) προερχόταν από εύπορη αστική οικογένεια εβραϊκής καταγωγής την εποχή της Αυστρουγγαρίας. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από πατέρα τραπεζίτη. Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Βουδαπέστης και του Βερολίνου και το 1906 ανακηρύχθηκε διδάκτορας φιλοσοφίας. Το 1914 προσχώρησε στο ουγγρικό κομμουνιστικό κόμμα. Από το 1945 χρημάτισε καθηγητής αισθητικής στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Υπέρμαχος της αποσταλινικοποίησης, το 1956 χρημάτισε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Νάγκι, μετά την πτώση της οποίας αυτοεξορίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στα βασικότερα έργα του συγκαταλέγονται: "Η ψυχή και οι μορφές" (1911), "Το ιστορικό μυθιστόρημα" (1936), "Ο Γκαίτε και η εποχή του" (1946), "Ο νεαρός Χέγκελ και το πρόβλημα της καπιταλιστικής κοινωνίας" (1948), "Η καταστροφή του Λόγου" (1954), "Σολζενίτσιν" (1964).
