Κάτω από το δέρμα μου ,
σπυριά που εκκολάπτονται οι ελλείψεις μου ,
σχεδιάζουν υπομονετικά την έκθεσή μου.
Με την έλευση της κάθε
κίτρινης μέρας επιχειρούν εμφάνιση!
Τότε αντιλαμβάνομαι την αμυντική δυσλειτουργία μου,
εκλιπαρώ για συγχώρεση, υπόσχομαι διόρθωση, υπέρβαση.
...Καθ οδόν προς το νησί των λεπρών.
Ο Έρωτας και ο Θάνατος, ακρογωνιαίοι λίθοι μιας αέναης αντίστιξης, ως τροχοί του ίδιου τρένου, επιχειρούν να κινηθούν παράλληλα, σε μία και μοναδική σιδηροτροχιά.
Μια εξ ενστίκτου έλξη των "ετερωνύμων", που καταλαμβάνονται από την ενυπάρχουσα αλληλεπίδραση.
Επιβάτης η Ζωή, διά των Αισθήσεων· που αναλαμβάνουν να την τροφοδοτήσουν με παραστάσεις και αισθήματα ενός ταξιδιού, που δείχνει να απασχολεί ελάχιστα αν μόλις ξεκίνησε ή αν σε λίγο τελειώνει.
