Σχεδόν ανέτοιµος από καιρό άρχισα να στέλνω από το Λονδίνο, το εµφύλιον έτος 1949, κριτικές και αντικριτικές - αν και τότε δεν γνώριζα αυτή τη λέξη - ανταποκρίσεις επί παντός ''ανεπαισθήτως'', καλλιτεχνικού επιστητού, εις την "Ελληνική Δηµιουργία" του Σπύρου Μελά. Το γεγονός αυτό είχε συγκινήσει τότε, πλην του πανελληνίου δι εµέ ολιγοµελούς πλήθους των συγγενών µου, και τον αειθαλέστατο Εµµανουήλ Μεγαλοοικονόµο, τον φωτογράφο και κινηµατογραφιστή πάσης νεοελληνικής καταστροφής αλλά και παντός επίσης επικού θριάµβου της από τότε εν κρυπτώ, Χρυσαυγικίζουσας φυλής µας. (Ιδέ και "Αυγοίκος του Θεού", εις την δευτέραν παρουσίαν της Απορίας προς τα Έθνη, την άρτι παρουσιασθείσαν υπό του εκδοτικού οίκου Καλλιγράφου, ενσωµατωµένη µετά του πρώτου τόµου της Κενής Διαθήκης. Αλλά και εις το υπό του Π.Διαµαντούρου συνταχθέν λεξικόν της ιστορίας των Διαµαντουρέων, όπου η λέξη "αυγίκος" εµπεριέχει ως επίθετον, µιάν λίαν κολακευτικήν ονοµαστικήν ιδιότητα, διά πάντα αυτοκαυχώµενον Έλληνα.
Και ενώ η φιλία µου µε τον Μανώλη Μεγαλοοικονόµου, (στο πατάρι του καταστήµατος του οποίου, εφιλοξενούµεθα επί πολλά έτη ο πατέρας µου κ' εγώ) εκραταιούτο, δια να είµαι δίκαιος και απέναντι του εαυτού µου, πρέπει να οµολογήσω ότι οφείλω κ' εγώ πολλά, αν όχι σ' αυτά τα ίδια τα υπό δοκιµήν, τα µη και τόσο καλογραµµένα κείµενά µου, τουλάχιστον εις την επιλογή των θεµάτων τους, τα οποία τόσιν απόλαυσιν µου προσέφερον.
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Πάντως πρέπει να σας εξοµολογηθώ πως καλύτερος και από µένα αναγνώστης παρέµεινε και παραµένει ο Μποστ. Γιατί το Κλεινόν Άστυ, µου τον χάρισε ως έναν απ' τους καλύτερούς µου φίλους. Αφού διάβασε απνευστί µια νύχτα το βιβλίο µου, ξυπνώντας δυό τρεις φορές την γυναίκα του, για να της διαβάσει µερικά αποσπάσµατα, µου έστειλε µια επιστολή ζητώντας να µε γνωρίσει το συντοµότερο δυνατόν. Την εποµένη πήγαµε µε το deux chevaux του σε µια µικρή ταβέρνα και έκτοτε, έως την προτελευταία µέρα της ζωής του, µείναµε φίλοι και οι φανατικότεροι αναγνώστες της δουλειάς µας ο ένας του άλλου και ο καθένας, των δικών του βιβλίων.
Ο Πάρις Τακόπουλος είναι περισσότερο άγνωστος ως συγγραφεύς της "Κενής Διαθήκης" και του δεύτερου τόμου της, "Απορία προς τα έθνη", παρά σαν κριτικός θεάτρου. Τι κι αν δεν σταμάτησε να γράφει κριτικές, από μετανηπιακής ηλικίας, με μερικά μόνο διαλείμματα, εις εποχάς θεομηνιών, οπότε προτιμούσε να δένει την σιωπή του!
Τα δεύτερα κριτικά του σημειώματα -πλην όσων είδαν το κατοχικό σκότος, ιεροκρυφίως, σε δικά του ιδιόχειρα αντιστασιακά περιοδικά, γραμμένα σε ώρες συσκοτισμού- δημοσιεύθηκαν στην "Ελληνική Δημιουργία" του Σπύρου Μελά το 1949, με τα ψευδωνυμικά αρχικά του Π.Ο.Τ., ως ανταποκρίσεις του επί παντός καλλιτεχνικού επιστητού στο Λονδίνο.
Οι πρώτες δύο θεατρικές κριτικές του, δημοσιεύθηκαν στην νέα "Εκλογή" της Ελένης Βλάχου. Μετά τη δεύτερη κριτική δεν υπήρξε τρίτη.
Του ιδικού του κριτικού ταλέντου, μη εκτιμηθέντος επαρκώς, εξακολούθησε να εκδίδεται από τον Ίκαρο, ποιητικώς και μυθιστορηματικώς ("Κλεινόν Άστυ" και "Αποστάται" μέχρι το σωτήριον, ειδικά γι' αυτόν, έτος '66, οπότε συνεργάστηκε με τα επανεκδοθέντα "Νέα Ελληνικά" του Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη, για να συνεχίσει το κριτικό του έργο ανενόχλητος, για ένα ολόκληρο χρόνο. Αυτές οι τακτικές κριτικές του, δεν του αύξησαν πολύ την δημοτικότητα στο χώρο του Θεάτρου, ίσως γιατί ήσαν περισσότερο ενοχλητικές, από το εκρηκτικό γέλιο του.
Το 1974 πήρε την εκδίκησή του από την Ελένη Βλάχου, όταν του ανέθεσε εν λευκώ την καλλιτεχνική διεύθυνση της Καθημερινής. Η συνεργασία του ήταν κι αυτή μάλλον σύντομη, γιατί κράτησε όσο και η εν λευκώ εντολή (Cherchez les femmes).
Έκτοτε γράφει ανελλιπώς, θα έλεγε κανείς μετά μανίας, στα κενά που του επιτρέπουν οι έμμετρες ή πεζές "Κενές Διαθήκες" του, θεατρικές κριτικές, επιτιθέμενος μανιωδώς κατά πασών των κακών μεταφράσεων, οι οποίες ομολογουμένως είναι περισσότερες από τις "κακές" κριτικές του.
Ακολούθησαν τα "Κριτικά", το 2002, καλύπτοντας κριτικές του έως το 1990. Τα "Κριτικά", του διαδέχθηκαν οι 2 τόμοι των "Θεατρικών" του από τα Ελληνικά Γράμματα.
Κατά τα άλλα ο Πάρις Τακόπουλος συνεχίζει την συγγραφή του πεντηκοστού θεατρικού του έργου, και την "Απόκρυφη Δευτέρα Απορία του", τον τρίτο τόμο της "Κενής Διαθήκης" του, ο οποίος θα προηγηθεί του επερχομένου τετάρτου. Τα υπόλοιπα είναι πάλι κριτική, ίσως γιατί αυτός δεν σκοπεύει σαν τον Σεφέρη να ξαναδέσει τη σιωπή του.
