ΔΕΥΤΕΡΗ ποιητική συλλογή για τον Αριστείδη Τσαλδάρη, που αυτή τη φορά επανέρχεται με εξομολογητική διάθεση, αντλώντας ευθέως από το βιωματικό υλικό, αλλά από την απόσταση του αναστοχασμού και δίχως να συναισθηματολογεί. Μια ποιητική ανάπλαση συμβάντων, με ημερολογιακή διάρθρωση και ευρηματικά περάσματα, διανθισμένη με διακειμενικές ή πραγματολογικές αναφορές.
* * *
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ (I)
(μόλις έγινα κοινωνός των νέων)
Μαθαίνω
να οδεύω με τη βροχή
emmenez-moi au bout de la terre
να οδεύω παρέα
με τους γίγαντες της σκιάς
αρνούμαι το κλουβί
ξεκλειδωτής ο χειμώνας
θα φέρει το καλοκαίρι
κάτι σαν τα Τ-κύτταρα — οχήματα αντιγήρανσης
θα ξαναγράψω
θα ξαναπαίξω
θα...
ΜΑΡΤΙΟΣ (X)
Ανοίγω παλιά φύλλα καρδιάς
τίποτα δεν αναίρω
κι ας είναι
αμίλητο το νερό.
