Χαμογελαστή κλινοπάλη. Ειρωνικός λυρισμός. Ελιγμοί πάνω στον αφρό τού τίποτα, γύρω απ’ την άβυσσο των αβαθών. Προβληματισμοί για την εγκυρότητα της ερωτικής ποίησης στα χρόνια της ταλαιπωρίας του νοήματος. Ιστορικά ανάλεκτα που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν ξεχωριστό ένθετο. Και παρεξηγήσεις. Κομμάτια σπασμένα. Ένα ποιητικό σώμα όπου τίποτα δεν είναι στη θέση του, μα που ωστόσο καταφέρνει να περπατάει προς τα κάπου και να ψάχνει το αντίβαρό του, ώστε να ελευθερωθεί από τον εαυτό του. Όπως όλοι μας.
