Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έζησε όπως ήθελε και είχε τους δικούς του αξιακούς κανόνες, οι οποίοι τον δικαίωσαν, τόσο στην πορεία
της καριέρας του, όσο και απέναντι στον σκληρότερο κριτή, τον χρόνο.
Σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του, η φωνή του συνεχίζει να ακούγεται σε κάθε ελληνικό σπίτι και να προσφέρει γέλιο από γενιά σε γενιά.
Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο από τη δική του οικογένεια, τον γιο του Δημήτρη και τα εγγόνια του Παυλίνα και Λάμπρο. Οι βαθιά προσωπικές εμπειρίες τους μπλέκονται γλυκά με τα ντοκουμέντα και τις ακυκλοφόρητες φωτογραφίες με αποτέλεσμα να συνθέτουν μια πρωτότυπη βιογραφία γεμάτη πληροφορίες, σχόλια και στοιχεία απαραίτητα για να σχηματίσει ο αναγνώστης μια πληρέστερη εικόνα για το πραγματικό «πρόσωπο» αυτού τού σημαντικού ανθρώπου.
Ξεχωριστά δώρα ο πρόλογος του θεατρικού κριτικού και λογοτέχνη Κώστα Γεωργουσόπουλου και ο επίλογος του αγαπημένου του φίλου Φρέντυ Γερμανού.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, θα μάθετε και θα συνειδητοποιήσετε πολλά για τη ζωή και την καριέρα του «δικού μας» και «δικού σας» Λάμπρου.
Δημήτρης – Παυλίνα – Λάμπρος
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Τελείωσε το λύκειο στην Αμερική και τη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, εργάστηκε ως ξεναγός, μεταφραστής, καθηγητής Αγγλικών και μουσικός στα ελληνικά ροκ συγκροτήματα των δεκαετιών '60 και '70. Είναι γιος των ηθοποιών Λάμπρου Κωνσταντάρα και Γιούλης Γεωργοπούλου, έχει σύζυγό του τη Βίκυ, κόρη του την Παυλίνα και γιο του τον Λάμπρο. Ασκεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου από το 1969 σε εφημερίδες, περιοδικά, στο ραδιόφωνο, στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση. Έγραψε την "Ιστορία της Φόρμουλα 1", το πρώτο του βιβλίο, το 1970, μαζί με τον Παύλο Αλέπη, για τις εκδόσεις "Κάκτος". Ξανάγραψε βιβλίο είκοσι εφτά χρόνια αργότερα. Έχει γράψει κινηματογραφική και θεατρική μουσική, τραγούδια, θεατρικά έργα, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σενάρια, ποιήματα, παραμύθια. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Ιπεκτσί το 1993 για τη δουλειά του στην τηλεόραση. Ασχολήθηκε ενεργά με το όραμα της ανάληψης και διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, τόσο στη χαμένη προσπάθεια του 1989-90 για τη Χρυσή Ολυμπιάδα όσο και το 1996-97 για το Αθήνα 2004. Τον Οκτώβριο του 2002 εκλέχθηκε πρώτος σε σειρά ψήφων νομαρχιακός σύμβουλος Αθηνών και στη συνέχεια βουλευτής Α΄ Αθηνών.
