Λευκή διαχωριστική γραμμή

Η Ελισάβετ ζει και αναπνέει για την ευτυχία των άλλων. Μέσα από αυτήν, βιώνει όλους τους ρόλους: μητέρας, συζύγου, γυναίκας, κόρης και συμβιβάζεται θεωρώντας ότι αυτό είναι το πρέπον. Όταν όμως η μοίρα τής παίζει ένα άσχημο παιχνίδι, καταλαβαίνει ότι η ουσία της ζωής βρίσκεται στην παρουσία των αγαπημένων της προσώπων. Ο μεγάλος της γιος, ο Μάριος, θα πέσει σε άγρυπνο κώμα φλερτάροντας με τον θάνατο που στέκει αμείλικτος ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αυτή, ο γιατρός Στέργιου και η Έλενα, θα είναι τα μόνα άτομα που θα πιστέψουν στην ανάρρωσή του, αποδιώχνοντας τις θλιμμένες ματιές των γύρω. Είναι αρκετή η δύναμη της μάνας να κρατήσει στη ζωή ένα παλικάρι μόλις είκοσι χρονών; Ο έρωτας που γεννιέται ανάμεσα στον Μάριο και στη νεαρή νοσοκόμα, μπορεί να στηριχτεί σε λόγια, που λένε μόνο τα μάτια της ψυχής του, όπως το "Έλενα σ' αγαπώ"