[...] Γνωρίζοντας ότι στην πατρίδα μας δεν υπάρχει κανένα ειδικό σύγγραμμα για το ζήτημα αυτό, των λεγόμενων "Ελγίνειων Μαρμάρων", και ότι όποτε ανακινείται η υπόθεση προκύπτει η ανάγκη για κάποια εμπεριστατωμένη πραγματεία, υπέβαλα δακτυλογραφημένο το πόνημά μου στην Αρχαιολογική Εταιρεία, η οποία με τίμησε αναλαμβάνοντας τη δημοσίευσή του στη σειρά της Αρχαιολογικής Βιβλιοθήκης.
Συντάσσοντας αυτό το κείμενο επιδίωκα να εκθέσω τα πράγματα χωρίς εμπάθεια, όπως συνέβησαν και όπως εξιστορούνται και από τους πρωταγωνιστές τους και από άλλους αδέκαστους και φερέγγυους μάρτυρες, χωρίς να αποσιωπήσω ούτε τους ισχυρισμούς των μεν ούτε τις αποδείξεις των άλλων. Επίσης, φρόντισα να παραθέσω αυτά τα κείμενα των μαρτυριών, τις οποίες επικαλούμαι, σε πιστή και κατά λέξη μετάφραση, χωρίς να θυσιάζω ή να συσκοτίζω τη σαφήνεια της έννοιας για χάρη κάποιας γλαφυρότητας του λόγου. Αυτές προ πάντων τις μαρτυρίες έχουμε ανάγκη, ώστε να καθοδηγηθούμε με ασφάλεια και να αποκτήσουμε ακριβή επίγνωση των όσων έγιναν στο παρελθόν, να σχηματίσουμε σαφή αντίληψη της τωρινής κατάστασης των πραγμάτων και να διαμορφώσουμε σταθερή γνώμη σχετικά με τη συμφέρουσα και επιβεβλημένη πορεία μας στο μέλλον.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο Ιωάννης Γεννάδιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1844. Γιος του λόγιου Γεωργίου Γενναδίου, φοίτησε στο Αγγλικό Λύκειο της Μάλτας, για να εγκαταστασθεί στη συνέχεια στο Λονδίνο. Υπηρέτησε ως διπλωμάτης σε διάφορες πρωτεύουσες (Ουάσινγκτον, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο), όπου αναδείχτηκε υπέρμαχος των ενθικών συμφερόντων, και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνή συνέδρια.
Διδάκτωρ πανεπιστημίων του εξωτερικού και συνεργάτης εντύπων διεθνούς κύρους, συνέγραψε έργα και άρθρα αρχαιολογικού, ιστορικού και φιλολογικού περιεχομένου.
Ανέπτυξε βιβλιοφιλική δραστηριότητα και το 1922 προσέφερε στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα τη μεγάλη βιβλιοθήκη του, που αποτέλεσε τον πυρήνα της Γενναδείου Βιβλιοθήκης.
Ο Ιωάννης Γεννάδιος απεβίωσε το 1932.
