"Πεθαίνω, αθώος κάθε εγκλήματος που μου έχουν προσάψει. Συγχωρώ τους υπαίτιους της εκτέλεσής μου. Παρακαλώ το Θεό, το αίμα που θα χυθεί, να μην πέσει πάνω στη Γαλλία".
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1754-1793) δεν ήταν φτιαγμένος για το ρόλο του μονάρχη που η μοίρα του επιφύλαξε. Καθιερώθηκε μια πολύ αρνητική εικόνα τόσο για τον ίδιο όσο και για τη βασιλεία του. Αυτός ο "βασιλιάς παρά τη θέληση του" αποδείχτηκε, από τα γεγονότα, αποφασισμένος να βοηθήσει την Αμερική στο δρόμο προς την ανεξαρτησία και ιδιαίτερα φωτισμένος για να πραγματοποιήσει το άνοιγμα της γαλλικής μοναρχίας σε νέες ιδέες. Όμως, αλίμονο, όπως σημειώνει και ο Τοκβίλ, η Ιστορία δεν συγχωρεί ποτέ τα ισχυρά βασίλεια που χάνονται.
