Τελικά η ζωή μας είναι μια συρραφή παραμυθιών που απαρτιώνται ή όχι σ' ένα όλον; Ή μήπως έχουμε τόσο μεγάλη την ανάγκη παραμυθίας (= παρηγοριάς) που μετασχηματίζουμε τη ζωή μας σε παραμύθια; Ίσως είναι και τα δύο. Ούτως ή άλλως έχουμε την ανάγκη να φτιάξουμε τον προσωπικό μας μύθο (=λόγο προκειμένου να υπάρξουμε: Να μην περάσουμε απ' το παραμύθι στο παραμύθιασμα, παρατείνοντας στο χρόνο ένα παραμύθι που 'χει τελειώσει. Άλλωστε πάντα μπορούμε να φτιάχνουμε καινούργια.
