Τρύγησε η μνήμη τις ωριμότητές της και ζύμωσε ιστορίες βιωματικές ή με το μαγικό ψεύδος της λογοτεχνίας. Ιστορίες που μοσχοβολάνε θάλασσα, μενεξέδες και ζουμπούλια ή πούδρα Tokalon, αφουγκράζονται κελαηδίσματα, καμπάνες, στριγκλίσματα μηχανής, χαϊδεύουν βιβλία, λουλούδια, σεντόνια, παρακολουθούν θεάματα στο Ηρώδειο, στο Καλλιμάρμαρο ή στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, πλανώνται σε λίμνες, λιβάδια και αρχαιολογικούς χώρους, απλώνουν σε μιλιμετρέ χαρτιά σχεδιαγράμματα ονείρων. Κρατώντας το απόσταγμα ζωής σε πολύτιμα επιμύθια, μας ταξιδεύουν στον κόσμο και στη φύση, κινητοποιούν σκέψεις και συναισθήματα.
