Σε ημέρες σκληρές και χαλεπές, σχεδόν για όλους μας, που αλλού είναι στραμμένα τα βλέμματα της κοινωνίας μας, στην στυγνή και στεγνή καθημερινότητα, πιθανόν εμείς οι ποιητές οφείλουμε να εμψυχώνουμε τους συνανθρώπους μας με λόγια παρηγορίας για να λησμονούμε το άγνωστο και ίσως επαχθέστερο μέλλον των επερχόμενων γενιών, των οποίων τις τύχες έχουμε εξαντλητικά, βάναυσα αποδομήσει- τι θλιβερός απολογισμός!- και δεν μας μένει παρά ανατρέχοντας στο παρελθόν να αναδιφούμε μνήμες προγόνων μας, ευχάριστες κι ως τέτοιες κατά την ταπεινή μου άποψη θα μπορούσαν να είναι οι εξαίσιες στιγμές τους, η ανθρώπινη μοίρα πάνω στον όμορφο πλανήτη που μας κληροδότησαν και εμείς δυστυχώς, σχεδόν ακατοίκητο πάμε να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στις μελλούμενες γενιές.
Τίποτα άλλο, τα πολλά λόγια πιότερη φτώχεια θα μας ...πορέψουν!
