Η Μεσόγειος είναι ο χώρος στον οποίο ήρθαν σε επαφή η μυστικιστική Ανατολή, η Δύση της δράσης και της προόδου και η κλασική Ελλάδα του λόγου και του μέτρου. Στις "Μεσογειακές εμπνεύσεις" του ο Ζαν Γκρενιέ στοχάζεται πάνω στη διαμετρικά αντίθετη στάση που υιοθετούν οι λαοί της Βόρειας Αφρικής και εκείνοι της Νότιας Ευρώπης απέναντι στη ζωή και το θάνατο, όπως αυτή αναδύεται μέσα από την ιστορία και τις παραδόσεις τους.
"Μέχρι το θάνατο ο Μουσουλμάνος ζει εξοικειωμένος με τη Φύση, και η ιδιότητά του ως ανθρώπινου όντος μετρά απέναντι στο Απόλυτο μόνον όσο ζει". Αντίθετα, για τον δυτικό άνθρωπο το πεπρωμένο μπορεί και πρέπει να μετασχηματιστεί: "... ο άνθρωπος είναι δοσμένος όλος στη δημιουργία... τέλος, τίποτε που μπορεί να μετασχηματιστεί δεν είναι περιφρονητέο".
Ανάμεσα στη μοιρολατρία και τη φρενίτιδα της δράσης ο Γκρενιέ βλέπει τις μορφές των ελληνικών αγαλμάτων να χαμογελούν: "πόσο μου αρέσει αυτό το χαμόγελο!", "πόση ομορφιά κλείνει μέσα του ένα βλέμμα που ξέρει να μην παρεκκλίνει μπροστά στο αναπόφευκτο και που ξέρει να μην επιμένει πολύ σ’ αυτό".
Ο Jean Grenier (1898-1971) γεννήθηκε στο Παρίσι και έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Βρετάνη. Δίδαξε φιλολογία στο Αλγέρι, όπου υπήρξε καθηγητής του Αλμπέρ Καμύ, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία. Υπήρξε καθηγητής στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Νάπολης, στη Φιλοσοφική Σχολή της Λίλλης, στα πανεπιστήμια της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου και τέλος στη Σορβόνη, όπου κατείχε την έδρα της αισθητικής. Ο Γκρενιέ επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1926.
Το 1968 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά τέχνης και λόγου, μεταξύ των οποίων η Nouvelle Revue Francaise. Άλλα έργα του είναι: "Essai sur l’ esprit d’ orthodoxie" (1938), "Entretiens sur le bon usage de la liberte" (1948), "Albert Camus" (1968), "Voir Naples" (1973), "L’ esprit du Tao" (1973), "Lexique" (1981), "Prieres" (1983), "Ombre et Lumiere" (1986). Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί επίσης "Τα νησιά" (1996).
