Όταν, μετά από τόσα χρόνια, η σκέψη μου γυρίζει πίσω, νιώθω ακόμα τη μυρωδιά της πολυτέλειας που ανάδινε κάθε γωνιά του ατελιέ. Κοντευα τα πέντε, αλλά μπορούσα πια να ξεχωρίζω την κομψότητα και τα όμορφα ρούχα καθώς πέρναγαν από μπροστά μου, φορεμένα από τα μανεκέν...
... Με μάλωναν γιατί εξαφανιζόμουν κάτω από τόπια ύφασμα, ανάμεσα σε χιλιάδες καρφίτσες, ανάμεσα σε εκατοντάδες μικρά κουρελάκια μεταξωτά, δαντελένια, ταφτάδες και οργάντζες, με χρώματα παρμένα, -θαρρείς- απ΄ το ουράνιο τόξο.
Η βασίλισσα, οι πριγκίπισσες της χώρας, και οι κυρίες επί των Τιμών ήταν πελάτισσες εκείνου του οίκου, που φαίνεται ότι ικανοποιούσε στο ακέραιο το γούστο και τις επιλογές τους. Κανείς δεν αμφισβητούσε την αξία της `Εμμας. `Ολοι οι γνωστοί οίκοι ραπτικής, ξένοι και εγχώριοι, την αντιμετώπιζαν με σεβασμό για την επιμονή της στη λεπτομέρεια, στην ποιότητα, και ζήλευαν το άριστο κόψιμο στα ταγέρ και στα παλτά της.
Το πανηγύρι των επιδείξεων μόδας έφερνε στα σαλόνια της κυρίας `Εμμας αναμονή, ένταση, και έναν χαρούμενο ξεσηκωμό, που γοήτευε τις κυρίες του καλού κόσμου, και μαζί κέρδιζε τον θαυμασμό και τα συγχαρητήρια του ελληνικού και του ξένου Τύπου.
Η Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στον Ταύρο Αττικής. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, και έζησε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν η σιγουριά, η τρυφερότητα, η μεγάλη αγκαλιά. Το "Θυμάμαι τον πατέρα", ένα βιβλίο γραμμένο από τη συγγραφέα με τόσο μεγάλη αγάπη και αφιερωμένο σ` εκείνον, της έδωσε το έναυσμα να διηγηθεί όσο πιο πιστά μπορούσε τη ζωή τής Ντινιάς, της Χιώτισσας γιαγιάς της, που έμοιαζε πράγματι με παραμύθι. Από μνήμες, από αφηγήσεις, από διάφορα ακούσματα που συγκράτησε στα χρόνια της παιδικής της αθωότητας, έγραψε την "Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου".
