Το έργο αυτό αποτελεί μια ενδελεχή ανάλυση πάνω στις αντανακλάσεις του ιακωβινισμού στην ελληνική προεπαναστατική και επαναστατημένη πραγματικότητα. Εξετάζεται όλο το ταξίδι του συγκεκριμένου ιδεολογικού αφηγήματος, από τη γένεσή του, την εξέλιξή του κυρίως στα μετεπαναστατικά χρόνια μέσω των αμφιλεγόμενων επιλογών του Ναπολέοντα αλλά και τη δαιμονοποίησή του κατά την επιστροφή της καθεστηκυίας τάξης στις ευρωπαϊκές θέσεις εξουσίας μετά το Συνέδριο της Βιέννης. Στην προεπαναστατική Ελλάδα οι αντικατοπτρισμοί του καταφθάνουν θολοί, κουβαλώντας τη δυναμική μιας φιλελεύθερης οικονομίας, ενώ κατά τα χρόνια της επανάστασης το αφήγημα μεταλλάσσεται μέσω της συνειδητοποίησης της κοινωνικής ετερότητας των εξεγερμένων για να αναχαιτιστεί τελικώς από τις συνέπειες της επέμβασης στο Ναβαρίνο.
