Η μνήμη είναι μια κοινωνική δραστηριότητα που συν-οικοδομείται στη σχέση μας με τους άλλους. Οι μνήμες -ατομικές, συλλογικές, ιστορικές- αφορούν τις αναπαραστάσεις του παρελθόντος. Είναι κοινωνιοψυχολογικά, επικοινωνιακά οικοδομήματα που καθορίζουν και καθορίζονται από την ταυτότητα των δρώντων υποκειμένων και επηρεάζονται από τα χωρο-χρονικά πλαίσια μέσα στα οποία εγγράφονται.
Η ανθρώπινη μνήμη επιλέγει να θυμάται και αποφασίζει να λησμονά. Η μνήμη είναι επιλεκτική και χρησιμοποιεί στρατηγικές για τη σύσταση του περιεχομένου της, ξεχνάει και θυμάται ό,τι θέλει, ό,τι της διασφαλίζει την ακεραιότητα στο παρόν. Η μνημοσύνη και η λησμοσύνη, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, συγκροτούν τη μνήμη. Λογοκρισία, υπερβολή, έκπτωση, αλλαγή νοήματος, απώθηση, ωραιοποίηση δυσάρεστων ενθυμήσεων απαλλαγμένων από το άγχος, είναι μερικοί από τους μηχανισμούς που παρεμβαίνουν στη μνημονική διαδικασία.
Τα συν-μνημονευμένα εθνικά ή οικογενειακά γεγονότα δηλώνουν την υπαγωγή των ατόμων στην εθνική ή οικογενειακή ομάδα. Οι μνήμες των Ελλήνων επικεντρώνονται στην αρχαιότητα και στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η μνήμη καταγωγής καθορίζει το σήμερα και το είναι των Ελλήνων και συνοδεύεται από συναισθήματα περηφάνιας, δέους, σεβασμού, συγκίνησης και ασφάλειας. Αυτή η απαρχή από τους αρχαίους Έλληνες προσδιορίζει την εθνική ομάδα, τη διαφοροποιεί από τις άλλες ομάδες και διασφαλίζει τη διατήρηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας.
