Μέσα στην τερατώδη σύγχυση της σύγχρονης ζωής, που ελάχιστα την συγκαλύπτει η εύρυθμη λειτουργία του οικονομικού και κρατικού μηχανισμού, το άτομο προσκολλάται απελπισμένο στην συλλογικότητα.
Νομίζει ότι μόνον οι μεγάλες συλλογικότητες μπορούν να το βοηθήσουν, και είναι υπερπρόθυμο να αποποιηθεί την προσωπική του ευθύνη: θέλει μόνο να υπακούει. Έτσι, χάνεται το πολυτιμότερο αγαθό από όλα: η συμβίωση των ανθρώπων· ο άνθρωπος ως πρόσωπο παύει να είναι το ζωντανό μέλος της κοινωνίας και γίνεται μια βίδα στην "συλλογική" μηχανή.
