Μονωδία

Έτσι, ανάβω τα φώτα της πόλης Σαν ηλεκτρικό ρεύμα να χυθεί στα σπίτια Η συνείδηση της αναγκαιότητας Η αναγκαιότητα της συνείδησης Κι έπειτα θαρρείς περιμένω Σαν τραγούδι χωμένο στα συρτάρια της απόρριψης Να μυρίσει τάχα το δρόμο ο άνθρωπός μου Μακριά από σύμβολα κι άλλες πινακίδες νέον Μακριά από τον θεαματικό ανταγωνισμό Να χαράξει το δρόμο της επιστροφής στον εαυτό του. Καθώς, όμως, τραγούδι δεν είναι η αναμονή Ούτε καν αρμονική σειρά παλμών Το μόνο δυνατό απομένει Να μαζέψεις τα διάσπαρτα κομμάτια του φεγγαριού Και να τα κορνιζάρεις. Τότε, να, έτσι απλά Αρχίζει μια μελωδία στο παρασκήνιο Που όλο κι εντείνει τη σύγκρουση ή το σμίξιμο των ήχων της. Να, να, δείχνει η μελωδία, Να πώς σμίγουν τα στοιχεία μου Να τα μέρη του σώματός του, άσαρκα, ασπόνδυλα. Τα στόματα χάσκουν Όσο η μελωδία επεκτείνει τις επιδράσεις Τους ζωμούς της Δίχως διαφορετικά να μπορούν να πράξουν Αποδεχόμενα τη γλύκα της συνύπαρξης που ενσταλάζεται Στις άγονες κοιλάδες της ψυχής. Τα στόματα μιλούν Το ένα στο άλλο Μοιάζει τραγούδι η έξοδός τους Σαν πέρασμα ποθητό προς το αντίστροφο της οδύνης. Τα στόματα φιλούν Κι αυτό αποτυπώνεται στο κάδρο της ζωής.