Η καρδιά σμιλεύει τις λέξεις ανασαιμιά να γίνουν, στ’ απόκρυφα της. Γλυπτό που στην ομορφιά του εμπρός, ξαποσταίνουν γλυκά συναισθήματα.
Με μία μόνο αφετηρία –αυτή του έρωτα–, κάθε λογής μορφές αναβιώνουν ανάμεσα στους χρόνους, σκορπίζοντας πότε θάνατο και πότε ζωή. Πότε δυστυχία και πότε ευτυχία.
Και σαν αραχνοΰφαντο πέπλο, σε κάθε περίπτωση η μαγεία του έρωτα σκεπάζει τα πάντα, μοναδικός υπεύθυνος για κάθε κατάληξη.
Για μία Αφροδίτη έγιναν όλα!
Για μία Κίρκη ξεστράτισε η καρδιά.
Για μία Αννίτα η ζωή έδειξε και το άλλο της πρόσωπο.
Για μία Συλβάνα –και όχι μόνο–, η λέξη βιασμός βάφτηκα για πάντα μαύρη.
Για έναν Πιέρο η έκτη εντολή «ου φονεύσεις» έχασε το νόημα της.
Για έναν έρωτα το μυαλό ενός τρελού, χάνεται στα συντρίμμια του.
