Στο παρόν κείμενο που αποτελεί, ουσιαστικά, την πρώτη συνολική διατύπωση, μετά το κείμενο του 1894, των ψυχονευρώσεων άμυνας, ο Φρόιντ συνεχίζει την ψυχιατρική παράδοση της εποχής
του καθώς και τις θεωρίες τού Πιερ Ζανέ για τη διάκριση των νευρώσεων. Εδώ, δεν ενδιαφέρεται
να κάνει μια διάκριση ανάμεσα στη νεύρωση και την ψύχωση, αλλά να προσδιορίσει με σαφήνεια το
μηχανισμό της υστερίας, της ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσης, καθώς και της παράνοιας. Και οι τρεις
περιπτώσεις υπάγονται στις ψυχονευρώσεις άμυνας σε αντιδιαστολή με τις ενεστώσες νευρώσεις (Aktualneurose).
Οι ενεστώσες νευρώσεις οφείλουν την ύπαρξή τους, όχι σε ψυχοσυγκρούσεις του παρελθόντος, όπως συμβαίνει στις ψυχονευρώσεις άμυνας, αλλά στο παρόν. Τα συμπτώματά τους σχετίζονται με διάφορες δυσλειτουργίες της σεξουαλικής πράξης.
