Όταν σπάσει τελικά η στάμνα η γεμάτη στοργή, πείσμα, τύψεις και παράπονο, χύνονται αυτά ξανά πίσω στον χώρο. Μουλιάζει ο χώρος ως τα θεμέλια και τόσο μπορεί να διαβρώσει την επίφαση, που να κάνει την πόλη πάλι χωριό, τη μοναξιά εγγύτητα, το ταξίδι στάση και το όνειρο ανάμνηση. Όταν όλα πάλι στεγνώσουν, είναι ο χώρος πια αλλιώς.
