Εκείνοι οι θλιβεροί μήνες των λογοτεχνικών σαλονιών, όπου ο νεαρός Θεόδωρος έγινε βορά των συναδέλφων του, όχι μόνο έμειναν μόνιμη εστία μολύνσεως για τη ζωή του -γιατί στην ουσία ποτέ δεν τους ξεπέρασε- αλλά και επηρέασαν βαθύτατα το έργο του. Η μνησικακία και το σύνδρομο της "λογοτεχνικής εκδίκησης", που τον ταλάνιζαν ισοβίως, εκείνη την εποχή γεννήθηκαν.
