Μια ιστορία κατεδάφισης ενός εκπατρισμένου Έλληνα στη σύγχρονη Γερμανία.
Ο Νάσος Λύρας, ελληνικής καταγωγής και συνταξιούχος Gastarbeiter «πολυτελείας» στο Μόναχο, ξετυλίγει ένα κουβάρι σκέψεων και αναμνήσεων από την Ελλάδα και από τη Γερμανία που τον οδηγούν να θυμηθεί αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ξεχασμένες λέξεις». Αυτές έρχονται από το βάθος του χρόνου, πάντα στη μητρική του γλώσσα, αυτήν που ο ίδιος έχει πάψει να χρησιμοποιεί για να μην του θυμίζουν έναν παλιό καλά κρυμμένο εαυτό.
Πού θα βγάλει αυτή η άκρη του κουβαριού και πώς θα καταλήξει η ιστορία αυτή να είναι κάτι παραπάνω από ένα κρυφό ημερολόγιο;
Όταν επιστρέφεις σε ένα σπίτι όπου έχεις ζήσει τα χρόνια που καθόρισαν
την κατοπινή σου ζωή είτε σαν παράδεισος που επιθυμείς κάποτε να
τον ξαναβρείς είτε σαν φυλακή από την οποία θέλησες να δραπετεύσεις,
είναι σαν να συναντάς το φάντασμα εκείνου του εαυτού σου – κάποιου
που δεν υπάρχει σήμερα. Τα άδεια δωμάτια, τα λίγα παλιά έπιπλα που
απέμειναν στον χώρο, τα κλειστά παράθυρα που γνωρίζεις τη θέα στην
οποία θα ανοίξουν σηκώνοντας το μάνταλο ή τραβώντας την κορδέλα
του ρολού, ο ήχος των βημάτων στα πατώματα που τώρα αντηχεί αλλιώτικα
ανάμεσα σε γυμνούς τοίχους, μια γωνία που συνήθιζε να κάθεται
κάποιος δικός σου, οι κλειστές βρύσες στο μπάνιο και στην κουζίνα
που σε καλωσορίζουν σαν παλιοί φίλοι, όλα φέρνουν τον ίλιγγο της
επιστροφής στον χρόνο. Έζησα στ’ αλήθεια κάποτε εδώ; Και υπήρξανε
στ' αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που το άφησαν έτσι φεύγοντας τελευταίοι
με την ελπίδα να σε ξαναδούν να μπαίνεις και να ζεις κοντά τους;
Αυτή η επιστροφή σου δίνει το αίσθημα πως στη ζωή σου σαν να
έχει μεσολαβήσει ένα τεράστιο διάλειμμα, μια μακρά απουσία από
την πραγματικότητα, το περιβάλλον που θυμάσαι να σε περιείχε κάποτε.
Ο Αλέξης Πανσέληνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Ο πατέρας και η μητέρα του είναι γνωστοί συγγραφείς της Γενιάς του 30. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος με ειδίκευση το ναυτιλιακό δίκαιο. Δημοσίευσε σχετικά αργά το πρώτο του βιβλίο, το 1982 ("Ιστορίες με σκύλους", διηγήματα, Κέδρος). Ως σήμερα έχουν εκδοθεί άλλος ένας τόμος με διηγήματα ("Τέσσερις ελληνικοί φόνοι"), τέσσερα μυθιστορήματα, ένας τόμος με δοκίμια και άρθρα και ένας τόμος με προσωπικές σκέψεις σχετικά με το βιβλίο και την ανάγνωση. Έχει αρθρογραφήσει σε μεγάλες εφημερίδες γύρω από θέματα τόσο της τέχνης όσο και της πολιτικής και έχει γράψει λογοτεχνική κριτική για σημαντικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το μυθιστόρημά του "Η μεγάλη πομπή" τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος το 1986. Το μυθιστόρημά του "Σκοτεινές επιγραφές" τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω" 2012. Από τα βιβλία του, "Η μεγάλη πομπή" έχει μεταφραστεί, μέχρι σήμερα, στα γαλλικά (Griot) και τα ιταλικά (Crocetti), και το "Ζαΐδα ή Η καμήλα στα χιόνια" στα γαλλικά (Gallimard), τα ιταλικά (Crocetti) και τα γερμανικά (Berlin Verlag). Παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού, μοιράζει τον χρόνο του, από το 1996 και μετά, μεταξύ Αθήνας και του νησιού της Πάρου, όπου συχνά αποσύρεται για να γράψει. Έχει μεταφράσει βιβλία από τα αγγλικά και τα γερμανικά. Το 1997 ήταν η ελληνική υποψηφιότητα για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Εκτός από τη λογοτεχνία οι ασχολίες του περιλαμβάνουν και μια ιδιαίτερα μεγάλη συλλογή δίσκων κλασικής μουσικής, με την οποία έχει πολύ ιδιαίτερη σχέση, αφού άλλωστε η αρχική του φιλοδοξία ήταν να γίνει μουσικός. Η μουσική κατέχει σημαντική θέση στα λογοτεχνικά του έργα.
