Σύμφωνα με τον Heidegger ο θάνατος σχετίζεται με μια ακραία δυνατότητα που ξεχειλίζει από αγωνία και επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει αυθεντικός· δηλ. να ιδιοποιηθεί τον εαυτό του. Μια δυνατότητα η οποία όμως δεν προμηνύει το βιολογικό τέλος αλλά τον υπαρξιακό αποσυντονισμό από τις συχνότητες της "κοινής γνώμης". Και στο πλαίσιο της οντολογικής αυτής απορύθμισης ανακύπτει μια νέα μορφή μέριμνας η οποία δεν "αντικαθιστά" ούτε "εξουσιάζει" τους Άλλους αλλά αντίθετα τους "απελευθερώνει". Πιο συγκεκριμένα τους παρέχει το δικαίωμα να "είναι" μέσα στην "πιο δική τους δυνατότητα ύπαρξης".
