Στο βιβλίο αυτό θα διαπιστώσει ο αναγνώστης έναν ύμνο, όπως θα νομίσει, για τον Άρη Βελουχιώτη που όμως δεν είναι ύμνος, είναι καταγραφή γεγονότων που αφορούν όχι μόνο τον ύψιστο αυτόν αγωνιστή και πατριώτη, αλλά όλους εκείνους οι οποίοι στάθηκαν αποφασιστικά δίπλα του, ένοπλοι στην ίδια χρονική περίοδο που κατά την οποία οι λεγόμενες κεφαλές του Έθνους, οι πολιτικές ιδίως, αλλά και οι στρατιωτικές αποδείχθηκαν ανάξιες.
Άλλοι, την περίοδο εκείνη που κατείχετο η χώρα από ξένα στρατεύματα (1941-1944), ήσαν υποχρεωμένοι να δράσουν, εγείροντας ενωμένο το Έθνος, και τελείως άλλοι αναπάντεχοι τολμήσανε όχι μόνο να γίνουν κήρυκες και θιασώτες της ελευθερίας, αλλά και με έργα να προκαλέσουν την οργή των "νικητών" και ηττημένων.
Αναφέρεται το βιβλίο σε μία περίοδο που ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαπιστώσει και θα θαυμάσει τη θέληση ενός λαού για Ελευθερία, που περιφρονώντας τους μέχρι εκείνη τη στιγμή ανάξιους ηγέτες του, δημιούργησε με τον αποφασιστικό αγώνα του, φωτιά, θυσία, καρτερία, μεγαλείο και αδελφοσύνη.
Ο Κωστής Ζαχαριάς η Κωνσταντίνος - Ντίνος Ζαχαράκης γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα. Προσπάθησε να γίνει αεροπόρος αλλά στις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής Ικάρων τον έκοψαν για "κοινωνικά φρονήματα" επειδή δε γράφτηκε στη νεολαία Μεταξά. Είχε τόσο μεγάλα όνειρα και σχέδια που η, αποδεδειγμένα, άδικη βαθμολογία, του στοίχισε τόσο πολύ που του άλλαξε άρδην την υπόλοιπη ζωή του, τόσο από πλευράς επιδιώξεων όσο και από πλευράς προσφοράς. Παρ' όλα αυτά, στον πόλεμο του 1940 κατετάγη εθελοντής και πολέμησε με το 34ο Σύνταγμα Πεζικού, στην πρώτη (γραμμή επαφής με τον εχθρό). Έχει δύο προαγωγές σε λοχία και επιλοχία και στις τελευταίες σκληρές μάχες (15 - 21 Απριλίου 1941) προτάθηκε από το Διοικητή του, συνταγματάρχη Τσιγκούνη Αλέξανδρο, για το βαθμό του ανθυπολοχαγού και όταν έγινε πληρωμή των αξιωματικών του Συντάγματος, έλαβε μισθό ανθυπολοχαγού. Παρά την ολόπλευρη αντίσταση του Έθνους του 1940-1941 η χώρα μας κατελήφθη από Βουλγάρους, Ιταλούς και Γερμανούς. Η συμπεριφορά των κατακτητών ήταν τόσο άδικη και σκληρή που προκάλεσε δεύτερο εθνικό συναγερμό και ο Κ. Ζαχαριάς άφησε την Τράπεζα που ήταν διορισμένος (Αγροτική, υποκατάστημα Λιβαδειάς) και τη Σχολή του, Ανωτάτη Εμπορική, που τελείωσε αργότερα, και πήγε με τους μαχητές του ΕΛΑΣ. Εκεί ανέφερε απλά ότι επειδή είναι νέος έχει υποχρέωση να πολεμήσει τους Γερμανούς κατακτητές και τους άλλους συνεργάτες τους. Δεν ανέφερε ούτε για τον Μεταξά, ούτε για την Αλβανία, μη επιδιώκοντας πόστο. Μαχητής του ΕΛΑΣ, Ανθυπολοχαγός της Σχολής των Αξιωματικών, δεύτερης και τέταρτης σειράς. Στο στρατιωτικό (αντάρτικο) απολυτήριο που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (12-2-1945), στο πίσω μέρος της τελευταίας σελίδας ήταν γραμμένη από τη Διοίκησή του η λέξη: "Πρωτόβουλος" τρεις φορές.
