Αν και με τον χρόνο καλό είναι να μην κάνει πλάκα κανείς, συνήθως συμβαίνει το αντίστροφο, και η διαπίστωση είναι πάντα πικρή, σαν σε φιλμ νουάρ. Είναι, λοιπόν, ο Δρόμος του Κεραυνού ένα ζεν νουάρ μυθιστόρημα για τον χρόνο; Μάλλον για τον χρονισμό καλύτερα. Ο κεντρικός ήρωας γυρεύει το ντίνλο, εκείνο το θαυματουργό σωματίδιο που ορίζει τη σωστή στιγμή για να κάνει κάποιος αυτό που θέλει. Και όταν το βρίσκει, συνειδητοποιεί ότι τελικά δεν ήξερε τι ήθελε.
Τέλος πάντων, θα είναι πάντα περίπλοκη η σχέση του τι θέλει ένας άνθρωπος με το πότε το θέλει, και από κάτι τέτοια γεννήθηκε και η λογοτεχνία, για να τακτοποιεί αυτά τα πράγματα. Με σχετική επιτυχία… Έτσι γεννήθηκε και Ο Δρόμος του Κεραυνού. Κάποιοι σπινθήρες, κάποια τρελαμένα αμπέρ από τη ρήξη του συνεχούς ρεύματος πέρα εκεί, στο βάθος αυτού του δρόμου, ενίοτε μπορεί και να μας πετυχαίνουν.
