Αυτή η συλλογή συγκεντρώνει διηγήματα που γράφτηκαν μεταξύ του 1935 και του 1967, αλλά ο εντοπισμός τους ήταν τότε αδύνατος, καθώς είχαν «διασκορπιστεί» σε διάφορα περιοδικά που σήμερα δεν υπάρχουν πια: "Η θύελλα" (1935), "Μια μικρόσωμη γυναίκα" (1935), "Ανθρωπογεωγραφία"
(1943), "Σμηνίας Γκναμά" (1946), "Δέκα χρόνια μετά ή η πιο παλιά ιστορία του κόσμου" (1967)· το ίδιο ισχύει για τον "Έλληνα" και για το "Με κομμένη την ανάσα" (1970), τα οποία παρέμεναν ανέκδοτα μέχρι σήμερα.
Μια μέρα, βουτώντας προς το ναυάγιο για το συνηθισμένο ενάμισι λεπτό της ρέμβης του χωρίς αναπνευστικά βοηθήματα, ο Μπίλι είδε ένα πτώμα να αιωρείται πάνω από τη γέφυρα, παγιδευμένο στο δίχτυ των σκουριασμένων συρμάτων και των μπερδεμένων αλυσίδων. Ο τύπος είχε μακριά ξανθά μαλλιά, ήταν το μόνο πράγμα πάνω του που εξακολουθούσε να δείχνει ζωντανό, καθώς επέπλεαν και κυμάτιζαν μέσα στο βαθυγάλαζο φόντο, και ξανθά γένια, τα αρρενωπά και έντονα χαρακτηριστικά του ήταν πρησμένα αλλά άθικτα ακόμη, όπως άλλωστε και τα ορθάνοιχτα γαλανά του μάτια που κοιτούσαν τον Μπίλι διαπεραστικά, σχεδόν αυστηρά, ο νεκρός και ο ζωντανός αιωρούνταν ο ένας απέναντι στον άλλο ενώ τους χώριζε μονάχα η αιωνιότητα. Ο Μπίλι γύρισε κολυμπώντας στην ακτή και δεν είπε τίποτα σε κανέναν για τη συνάντησή του, σαν να εκτελούσε εντολή του πεθαμένου να μην τον προδώσει και είχε την παράξενη αίσθηση πως του είχε δώσει το λόγο του.
(Απόσπασμα από τον "Έλληνα")
