Η γιαγιά μου ζει
σε ένα παλιό κοτέτσι,
πλάι στην κεντρική λεωφόρο.
Μπροστά του ορθώνεται μια χρυσή πυραμίδα από θειάφι,
που λάμπει σαν ήλιος…
,,, ένας ήλιος που δεν δύει ποτέ.
Ένα αγόρι αναπολεί τις στιγμές που περνούσε παρέα με τη γιαγιά του: στην κουζίνα, όταν την έβρισκε κρυμμένη μέσα στους ατμούς από τις πατάτες που έβραζαν, στον μικρό της κήπο, που καλλιεργούσαν μαζί, στους δρόμους, πιασμένοι χέρι-χέρι να ψάχνουν σκουλήκια κάτω από τη βροχή και στο τραπέζι, καθισμένοι πλάι- πλάι να απολαμβάνουν φαγητό από τον κήπο τους.
