Ο δεύτερος τόμος της σειράς "Μελέτες για τον Καζαντζάκη" δομείται γύρω από τη βασική υπόθεση του Ρόντερικ Μπήτον ότι ο Καζαντζάκης ως πεζογράφος εφαρμόζει μοντερνιστικές και μεταμοντερνιστικές συγγραφικές πρακτικές. Ο Βρετανός κριτικός συνδέει τα κείμενα του Kαζαντζάκη με κείμενα του Έλιοτ (μυθική μέθοδος), του Πάουντ, του Μαρκέζ (μαγικός ρεαλισμός) και του Μπόρχες, προσφέροντας με αυτή την κριτική του πρόταση μια καινούργια οπτική γωνία για το πεζογραφικό έργο του Kρητικού συγγραφέα. Η θέαση αυτή δεν αποτελεί απλώς ανανέωση στον τρόπο ανάγνωσης των κειμένων του σημαντικού Έλληνα λογοτέχνη, αλλά συνιστά ριζική αλλαγή σε ό,τι αφορά την αντίληψή μας για τον προβληματισμό του ως συγγραφέα και την τοποθέτησή του στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για μια προσέγγιση τολμηρή αλλά και παράλληλα θελκτική, που καθίσταται απόλυτα πειστική σε ένα βιβλίο με άκρως συνεκτική επιχειρηματολογία.
