Ακούγοντας τις αντιλήψεις του Λένιν σ' ό,τι αφορούσε την "Εργατική Αντιπολίτευση", ο Σλιάπνικωφ φώναξε στο τέλος του 10ου Συνεδρίου του κόμματος: "Σε όλη μου τη ζωή και στα είκοσι χρόνια που βρίσκομαι μέσα στο κόμμα, ποτέ μου δεν είδα και ποτέ μου δεν άκουσα τίποτε πιο δημαγωγικό και πιο πρόστυχο". Αυτά τα λόγια του Σλιάπνικωφ μοιάζουν με τα λόγια του Τόμας Μύντσερ, ο οποίος είχε αποκαλέσει τον Λούθηρο "Doctor Lugner" (ο δόκτορ ψεύτης), ύστερα από τα φυλλάδια που ο Λούθηρος είχε γράψει για να υπερασπίσει τους προτεστάντες πρίγκηπες εναντίον των προτεσταντών χωρικών... Το κελλί ήταν σκοτεινό, είχε ήδη νυχτώσει. Τα Ουράλια και η στέππα είχαν βυθιστεί σ' έναν απαίσιο ύπνο. Κι' εγώ πονούσα κι' η καρδιά μου ήταν βαριά. Για έξη μήνες μου ήταν αδύνατο να ανοίξω το στόμα μου, να διαβάσω ή να γράψω οτιδήποτε. Τόσο ήμουν απορροφημένος και τόσο υπέφερα που χωριζόμουνα για πάντα από την παράδοση του Λένιν. (Άντον Κλίγκα).
H CNT και γενικά ο αναρχικός τύπος πλημμύρισαν από άρθρα που ήταν λυρικοί παιάνες προς τους Μπολσεβίκους, που τους έβλεπαν σαν επαναστάτες ήρωες. Ελάχιστοι τόλμησαν να αναφερθούν στις εξουσιαστικές ρίζες των Μπολσεβίκων και να κρατήσουν απόσταση από το καινούργιο κομμουνιστικό κράτος... Αλλά, όπως τονίζει ο Γιοζέπ Τέρμες, "αυτοί ήταν μερικές σταγόνες νερού μέσα στη θάλασσα του αναρχικού και του αναρχοσυνδικαλιστικού ενθουσιασμού για την επανάσταση των σοβιέτ"... [...]
O Anton Ciliga, κροατικής καταγωγής, υπήρξε μέλος του πολιτικού γραφείου της κεντρικής επιτροπής του γιουγκοσλαβικού Κ.Κ., επιφορτισμένος από την Κομμουνιστική Διεθνή με την διεύθυνση του επαναστατικού αγώνα στην Κεντρική Ευρώπη. Με την ιδιότητά του αυτή εγκαταστάθηκε στη Βιέννη.
Το 1927 εκλήθη από την Κομμουνιστική Διεθνή στη Μόσχα και απετέλεσε μέλος της Διεύθυνσής της. Νωρίς όμως διέκρινε την ολέθρια τακτική της Διεθνούς και ετάχθη "εναντίον του ρεύματος", αναλαμβάνοντας επαναστατικόν αγώνα μέσα στην ίδια τη Ρωσία.
Για τη δράση του αυτή έγινε θύμα της αστυνομικής καταπίεσης. Καταδικάστηκε από ειδικό συμβούλιο της Γκεπεού αναπολόγητος και φυλακίστηκε στο απομονωτήριο του Vierknie-Ouralsk, που ήταν προορισμένο για εξέχοντες φυλακισμένους. Κατόπιν εξορίστηκε στη Σιβηρία για πολλά χρόνια.
Ξαναγυρίζοντας στην Ευρώπη λίγο πριν εκραγή ο πόλεμος, εξιστόρησε σε βιβλία και σε άρθρα του, τους αγώνες, τις ταλαντεύσεις και τις αμφιβολίες του.
Μη Διαθέσιμο
