Ο "Μεγάλος Θεός Μπράουν" είναι ένα δράμα σε τέσσερις πράξεις, συμπεριλαμβανομένου ενός προλόγου, γραμμένο από τον Ευγένιο Ο’Νηλ και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1926. Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των πρωτοποριακών πειραματισμών του Ο’Νηλ με το εξπρεσιονιστικό θέατρο, αξιοποιώντας πολλαπλά προσωπεία - μάσκες για να αποκαλύψει και ταυτόχρονα να αποκρύψει την ιδιωτική και δημόσια περσόνα των ηρώων, καθώς και τη μεταβαλλόμενη φύση του εσωτερικού τους κόσμου.
Ο κεντρικός άξονας του έργου περιστρέφεται γύρω από δύο αντιμαχόμενους χαρακτήρες: τον Γουίλιαμ (Μπίλυ) Μπράουν, έναν μέτριο αρχιτέκτονα, και τον Ντάιον Άντονυ, έναν ταλαντούχο αλλά αχρείο καλλιτέχνη. Και οι δύο είναι ερωτευμένοι με τη Μάργκαρετ, η οποία επιλέγει τον Ντάιον, καθώς την ελκύει η σαγηνευτική, κυνική μάσκα που παρουσιάζει στον κόσμο. Ωστόσο, όταν εκείνος αφαιρεί τη μάσκα του για να αποκαλύψει την πνευματική και καλλιτεχνική πλευρά του, εκείνη τον αποστρέφεται.
Απογοητευμένος επειδή δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την καλλιτεχνική του υπόσχεση, ο Ντάιον βυθίζεται βαθύτερα στις αυτοκαταστροφικές του συνήθειες και σύντομα πεθαίνει. Ο Μπίλυ, ζηλεύοντας το ταλέντο του Ντάιον, κλέβει τη μάσκα του και υιοθετεί την προσωπικότητά του. Παντρεύεται τη Μάργκαρετ, η οποία πιστεύει ότι είναι ο Ντάιον. Τελικά, ο Μπίλυ κατηγορείται για τη "δολοφονία" του παλιού του εαυτού και πυροβολείται. Η Μάργκαρετ συνεχίζει να λατρεύει τη μάσκα του Ντάιον, αγνοώντας την πραγματική ταυτότητα του Μπίλυ.
Αυτό το έργο του Ο'Νηλ επισημαίνει τη διττή φύση της ανθρώπινης ταυτότητας και τις μάσκες που φοράμε για να κρύψουμε ή να αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό.
Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, από τους πλέον σημαντικούς του εικοστού αιώνα, ο οποίος τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1936) και τέσσερις φορές με το βραβείο Πούλιτζερ για τα έργα: "Beyond the horizon" (1920), "Anna Christie" (1922), "Strange Interlude" (1928), "Long day's journey into night" (1957).
Τρίτος γιος του Τζέιμς Ο' Νηλ, διάσημου ηθοποιού της εποχής, και της Έλλα Κουίνλαν, γεννήθηκε σε ξενοδοχείο του Μπροντγουέι και έζησε τραυματικά παιδικά χρόνια, γεγονός που επηρέασε τόσο την προσωπική του ζωή όσο και το έργο του. Εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, αποβλήθηκε και δεν επέστρεψε ποτέ. Εργάστηκε ως κλητήρας στη Νέα Υόρκη, έφυγε ως χρυσοθήρας στην Ονδούρα και ταξίδεψε ως ναύτης με εμπορικά πλοία, αποκομίζοντας γνώσεις και παρατηρήσεις ιδιαίτερα χρήσιμες στη σκιαγράφηση των ηρώων του. Αποφασισμένος να αφοσιωθεί στη συγγραφή θεατρικών έργων, εγκατέλειψε την περιπλάνηση και παρακολούθησε τα σχετικά μαθήματα που πρόσφερε το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Το σύνολο του έργου του κατατάσσεται σε τρεις περιόδους: στην πρώιμη ρεαλιστική περίοδο, με διακριτές τις εμπειρίες από την προσωπική του περιπλάνηση· στην εξπρεσιονιστική, που αρχίζει το 1920, με διακριτές τις επιρροές του συγγραφέα από ιδέες φιλοσοφικές του Νίτσε, ψυχαναλυτικές του Φρόυντ και του Γιούγκ, και δραματουργικές του Στρίντμπεργκ· και, τέλος, στην ώριμη ρεαλιστική περίοδο, με βαθιές επιρροές από τους Έλληνες τραγικούς. Τα έργα της τελευταίας περιόδου, διαποτισμένα από την τραγική αίσθηση της ζωής και την τραγικότητα της ζωής του ίδιου του συγγραφέα, συνιστούν, σύμφωνα με τους κριτικούς, τα μεγάλα έργα του μεγαλύτερου Αμερικανού δραματουργού. Στο ελληνικό κοινό τα μεγάλα έργα του Ο' Νηλ έγιναν γνωστά, κυρίως, με την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή, όπως ακριβώς και το "Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα" ("Long day's journey into night").
