Μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου, ο Οδυσσέας φέρεται να περιπλανάται επί δέκα χρόνια στην Μεσόγειο. Μολονότι τα επτά από αυτά τα πέρασε στο νησί της Καλυψούς, και το ένα στο νησί της Κίρκης, δύο χρόνια εξακολουθούν να αποτελούν μεγάλη χρονική περίοδο για να περιπλανάται στην Μεσόγειο μέχρι να φθάσει στην Ιθάκη.
Το πληροφοριακό υλικό της Οδύσσειας, το σχετικό με τις χώρες όπου πλανήθηκε ο Οδυσσέας, τα παράξενα ήθη και έθιμα των λαών, οι περιγραφόμενοι κυκλώνες που ουδέποτε συμβαίνουν στην Μεσόγειο, η παράδοξη ναυτική τεχνολογία των Φαιάκων, η διαφορετική οχύρωση των πόλεων, που δεν απαντάται στις χώρες της Μεσογείου, το περιγραφόμενο τροπικό κλίμα και η τροπική χλωρίδα και άλλες περίεργες λεπτομέρειες που αναφέρει ο Όμηρος, δίνουν λαβή εξονυχιστικής έρευνας του "χωροχρόνου του Οδυσσέα", ο οποίος φαίνεται να έζησε πολλές από τις μυθολογούμενες περιπέτειές του εκτός Μεσογείου, στον Ατλαντικό ωκεανό. Όλες οι εκδοχές που διατυπώνονται στο συναρπαστικό αυτό βιβλίο, στηρίζονται πρωτίστως στο κείμενο της Οδύσσειας και εξηγούνται με αφηγηματικό και κατανοητό τρόπο κατά ραψωδία με αναφορές σε συγκεκριμένους στίχους του έπους.
Το πόνημα συνοδεύεται από πλούσιο εικαστικό και φωτογραφικό υλικό, προϊόν του μακροετούς ερευνητικού έργου του συγγραφέως.
Ο Κώστας Δούκας γεννήθηκε στην ΑΒήνα το 1937. Είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, και έχει τιμηθή με το βραβείο του ιδρύματος Μπότση. Είναι απόφοιτος και διπλωματούχος Μεταφραστικού του Γαλλικού Ινστιτοότοο Αθηνών. Έχει ασχοληθεί εμπεριστατωμένα με την αρχαιοελληνική και ιδιαίτερα με την ομηρική γραμματεία και έχει συγγράψει πολλά βιβλία, με τα οποία έχει προάγει την ιστορική έρευνα, ιδίως όσον αφορά στην εποχή κατά την οποία έζησε και έγραψε ο Όμηρος, τον οποίο ταυτίζει με τον πρωτοήρωα των επών Οδυσσέα, στηριζόμενος σε στοιχεία, που προκύπτουν από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Από τα πιο σημαντιχά έργα του είναι η μετάφρασις της Ιλιάδος και της Οδύσσειας με μεγίστη προσέγγισι στις ρίζες και τις λέξεις του Ομήρου, που κυκλοφορεί σε επανειλημμένες εκδόσεις από τους εκδοτικούς οίκους "Γεωργιάδης" και "Ιδεοθέατρον", καταδεικνύοντας έτσι ότι η σύγχρονη καθομιλουμένη των Ελλήνων χρησιμοποιεί και εκφέρει με τον ίδιο τρόπο άνω του 80% των ομηρικών λέξεων αυτούσιων για να εκφρασθεί. Με το τελευταίο του βιβλίο "Η γένεσις του λόγου", ο συγγραφέας αναζητεί με διεισδυτικότητα και πειστική επιχειρηματολογία την αρχή δημιουργίας της Ελληνικής γλώσσας στα βάθη των αιώνων και αποκρυπτογραφεί για πρώτη φορά αρκετές πινακίδες της Γραμμικής Β με βάσι το συλλαβάριο του Μ. Βέντρις. Από τα κείμενα που αποκαλύπτονται, προκύπτει ο μηχανισμός που ωδήγησε τους Μυκηναίους, τους Μινωίτες.τους Πυλίους κ.ά. στην επινόησι της ΓΓΒ, καταρρίπτεται ο μύθος ότι η Γραμμική Β εχρησιμοποιείτο μόνο για καταλογογραφήσεις και επιβεβαιώνεται ότι οι πανάρχαιοι Έλληνες μιλούσαν με τον ίδιο τρόπο που μιλούν οι σύγχρονοι απόγονοί τους.
Μη Διαθέσιμο
