Ο παππούς που σφυρίζει δεν είναι ένας παππούς σαν τους άλλους. Αντί για παραμύθια αφηγείται στην εγγονή του τις ιστορίες της ζωής του. Μοιράζεται μαζί της αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια στην Καλαμάτα της Κατοχής, από τη νεανική του ζωή την μεταπολεμική περίοδο, από τη μετακίνησή του στην πρωτεύουσα τη δεκαετία του ’60, από την εποχή της δικτατορίας και τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Και οι ιστορίες του, όπως συμβαίνει με τα παραμύθια, δίνουν μαθήματα ζωής. Διδάσκουν την αξία της οικογένειας, της φιλίας, της παιδείας, της τέχνης, της ελευθερίας, της υγιούς πολιτικοποίησης, της φύσης, της φιλοσοφίας…
