Ο πατήρ Σέργιος

...Σταύρωσε τα χέρια του κι άρχισε να προσεύχεται. Τα αηδόνια χαλούσαν τον κόσμο. Κάποιο σκαθάρι πετώντας εκεί τριγύρω, έπεσε στο σβέρκο του και κείνος το πέταξε. "Μα να υπάρχει τάχα Θεός; Κι αν χτυπάω σ' ένα σπίτι κλεισμένο απέξω; Το λουκέτο κρέμεται στην πόρτα και θα μπορούσα να το έβλεπα. Το λουκέτο αυτό είναι τ' αηδόνια, τα σκαθάρια, η φύση... Ο πρωινός νέος μπορεί να έχει δίκιο". Βάλθηκε πάλι να προσεύχεται, δυνατά τώρα πια, και προσευχήθηκε έτσι πολλήν ώρα ώσπου εξατμίστηκαν όλες αυτές οι σκέψεις και ξαναβρήκε τη γαλήνη και την αυτοπεποίθησή του. Σήμανε το κουδούνι και είπε του υπηρέτη να καλέσει τον έμπορο με την άρρωστη κόρη.