Δύο εποχές του Βυζαντίου χαρακτηρίζονται από μια έντονη στροφή προς την κλασική παιδεία, δηλαδή τον ουμανισμό: η πρώτη τον 9ο αιώνα και η δεύτερη τον 13ο. Ο πρώτος ουμανισμός, αντίθετα με τον δεύτερο, δεν είχε μελετηθεί αρκετά. Το κενό καλύπτεται από το συνθετικό έργο του Λεμέρλ. Ο συγγραφέας δεν περιορίζεται να μελετήσει το φαινόμενο στα στενά χρονικά του όρια, αλλά εξετάζει συνολικά το πρόβλημα της παιδείας στους πρώιμους και μέσους βυζαντινούς χρόνους. [...]
