Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία εποχή που η σκληρή πραγματικότητα είχε κάνει αποχή, μια εποχή θαυμάτων με νεράιδες, ξωτικά, με λύκους και ομιλούντα ζώα κι άσχημα παπιά. Ήταν τότε που παιδιά εβασίλευαν στη γη και οι γνώμες των μεγάλων δεν αξίζανε δραχμή. Τότε που η φαντασία απλά λεγότανε ζωή και η μαγεία ήταν χρυσόσκονη καθημερινή. Τζίτζικες που τραγουδούσαν και γουρούνια οικοδόμοι, θησαυροί των βασιλιάδων και κοκόρια που ‘χαν γνώμη, άπειρες σελίδες και αφήγηση γλυκιά και γουρλωμένα μάτια παιδικά.
Πώς θα ήταν αν σήμερα γίνονταν όλα πάλι και οι μικροί χρωμάτιζαν της εποχής το χάλι;
Θα ‘χανε ρυθμό και ρίμα τα παλιά μας παραμύθια κι ίσως όλα τα παιδιά να τα λέγαν Ραπαμύθια!
