"Ο άνθρωπος απ' όταν απόκτησε αντίχειρα και μπόρεσε να πιάσει ματσούκι στο χέρι του, πολεμάει. [...] Έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με τον δια μέσου των αιώνων πόλεμο -έτσι έφτασα στην άρνησή του· με τη γνώση. Ο πόλεμος είναι η κορυφαία έκφραση της ανθρώπινης συλλογικής προσπάθειας, είναι η λάμψη, είναι ο ανδρισμός, είναι οι σάλπιγγες, είναι οι ιαχές για πατρίδα και ελευθερία και πάσης φύσεως ιδανικά, είναι οι σημαίες, είναι η κατάκτηση και η προσδοκία του πλιάτσικου, είναι ο ακατανόητος υπό κανονικές συνθήκες μέχρι θανάτου ηρωισμός, είναι ο Victoria Cross που καρφώνεται στο γιακά του χιτωνίου, πάνω απ' όλα τα άλλα παράσημα, και που μπροστά του σηκώνονται οι πάντες εκτός από τη βασίλισσα της Αγγλίας, που το φοράει -άγνωστο γιατί- και η ίδια! Είναι όλα αυτά τα σπουδαία. Είναι η απόλυτη φρίκη!"
Δεκατέσσερα διηγήματα, δεκατέσσερις ψυχογραφικές πινελιές του κατ' επανάληψη βραβευμένου πεζογράφου, δημιουργούν έναν πολύχρωμο πίνακα των τελευταίων εξήντα χρόνων.
Μόνο που εδώ η Ιστορία είναι καθημερινή αγωνία και οι "μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας", καρδιοχτύπια, πόθοι, ελπίδες, όλα όσα είμαστε κάτω από το πετσί μας.
