Η κοσμογονία του γαλλικού 1789 προαναγγέλλεται στον "Φίγκαρο" όχι με τριγμόν οδόντων, αλλά με έναν εκστατικά χορευτικό λόγο, υπέροχης ευφυΐας απαλλαγμένης από το ευφυολόγημα, σε ένα έργο όπου κυριαρχεί η αγάπη προς το ζην, ή και το ερωτικώς ζην, με πλοκή που οδηγείται από την ευρυθμία προς την "έκστασιν". Η Γαλλική Επανάσταση θα έρθει, θα τιμωρήσει. Και θα εκδικηθεί. Στον Μπωμαρσαί, η προειδοποίηση γίνεται με μυρωμένα μαντηλάκια, σατανικά παραπλανητική για τον "αθώο". Στο έργο ο έρως νικάει, παράλληλα όμως υποτονθορύζει προμηνύματα. Το "πολιτικό" μήνυμα είναι ένα αθώο πλαίσιο: πίνακας είναι η χαρά της ζωής. Ανάδοχος του έργου ο μαΐστορ των ρυθμών, ο πάντων μουσικότατος Αμεδαίος-Θεόφιλος Μότσαρτ.
Γάλλος δραματουργός (1732-1799), που γεννήθηκε και έζησε όλα τα χρόνια του στο Παρίσι. Υπήρξε καθηγητής μουσικής των θυγατέρων του Λουδοβίκου 15ου και ιδρυτής της Societe des auteurs et compositeurs dramatiques (1777), μέσω της οποίας πέτυχε, με την επικράτηση της Γαλλικής Επανάστασης, την κατοχύρωση για πρώτη φορά των συγγραφικών δικαιωμάτων. Τα κυριότερα έργα του παρουσιάστηκαν στην Comedie-Francaise: "Eugenie", δράμα σε πέντε πράξεις, 1767, "Les Deux Amis, ou le Negociant de Lyon", δράμα σε πέντε πράξεις, 1770, "Tarare", μελόδραμα σε πέντε πράξεις, 1787, "Trilogie de Figaro, ou Le roman de la famille Almaviva": "Le Barbier de Seville ou la Precaution inutile" ("Ο κουρέας της Σεβίλλης"), κωμωδία σε πέντε πράξεις, 1775, πάνω στην οποία βασίστηκε η όπερα του Rossini του 1815, "La Folle journee, ou le Mariage de Figaro" ("Οι γάμοι του Φίγκαρο"), κωμωδία σε πέντε πράξεις, 1785, πάνω στην οποία βασίστηκε η όπερα του Mozart "Le Nozze di Figaro", σε ιταλικό λιμπρέτο του Lorenzo da Ponte, του 1786, "L'Autre Tartuffe, ou la Mere coupable", ηθικό δράμα σε πέντε πράξεις, 1792, "Memoires", απομνημονεύματα σε φύλλα, 1799.
