Το μυθιστόρημα ξεδιπλώνεται λιτά, γοργά, συνοπτικά μέσα σε δύο ενότητες. 1) Στο μέγα βάθος, και 2) Στη χαβούζα της σήψης. Συμφυρμός καλού και κακού. Το κακόν μεγαλύνεται και θριαμβεύει πανηγυρικά. Δυο τόποι αλαργινοί της ελληνικής επαρχίας, η αιγαιοπελαγίτικη Λέρος και ο Αλφειός στο μεταίχμιο Γορτυνίας και Ολυμπίας δένουν τους ήρωες του δράματος.
Οι συμπτώσεις απίστευτες, όλοι συναντώνται στα άντρα και κολαστήρια ενδιαιτήματα της Σωφρονιστικής Υπηρεσίας. Κέρκυρα και Γεντί Κουλέ αποτελούν μοιραίες καταλήξεις των υπηρετών του κακού.
Οι κολασμένες ψυχές, θαμώνες πλέον του διαβολικού χώρου, είναι επόμενο να απωθούνται κατατρεγμένες, αποδιοπομπαίοι τράγοι θαρρείς του Λευιτικού και Δευτερονομίου της πεντατεύχου της Βίβλου της κοινωνίας των νομοταγών και "ευυπόληπτων" πολιτών.
Το μυθιστόρημα "Οι κολασμένοι και κατατρεγμένοι" (εκδόσεις Ιωλκός, 2013) αποτελεί τον ένατο τόμο της σειράς "Άπαντα Αρχιμανδρίτη Αθηναγόρα Παντοκρατορινού".
Ο Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Παντοκρατορινός, κατά κόσμον Παναγιώτης Κάρταλης, του Διονυσίου και της Βασιλικής, γεννήθηκε το 1929 στην Κορώνη Μεσσηνίας. Τελείωσε το Λύκειο Καλαμάτας και ολοκλήρωσε ευρύ κύκλο πανεπιστημιακών σπουδών. Υπηρέτησε ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης (1955-1978). Είναι κάτοχος των πτυχίων του Πανεπιστημίου Αθηνών: Θεολογικής Σχολής, Κλασικής Φιλολογίας, Φιλοσοφικής Σχολής Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Επίσης είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Sorbon Paris (1976-1982) και διαφόρων πιστοποιητικών μεταπτυχιακών σπουδών και επιμόρφωσης. Γνωρίζει εβραϊκά, αρχαία ελληνικά, λατινικά και σλαβονικά. Τον Ιανουάριο του 1982 μπήκε στις τάξεις του κλήρου και εκάρει μοναχός. Χειροτονήθηκε ως Διάκονος το Φεβρουάριο του 1983 στις Λειβανάτες Λοκρίδας και μετά από ένα μήνα ως Πρεσβύτερος στη Μητρόπολη Λαμίας. Προεχειρίσθη σε Αρχιμανδρίτη τον ίδιο χρόνο. Υπηρέτησε έκτοτε ως εφημέριος, ιεροκήρυκας και πνευματικός σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της Φθιώτιδας και Λοκρίδας μέχρι το 1985. Την περίοδο 1985-1988 υπηρέτησε στην Ι. Μονή Δαμάστας. Μετά από αίτησή του πήρε κανονικό απολυτήριο για την Ι. Μητρόπολη Αττικής. Υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας και εφημέριος στον Ι. Ν. Τιμίου Προδρόμου Μαραθώνα Αττικής. Έχει δεκαετή εγκαταβίωση στο Άγιο Όρος και διετή θητεία στην αλλοδαπή, δυνάμει της υπ' αριθμ. 61-61/18-1-1994 της Ι΄ Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας. Επίσης θήτευσε για επτά έτη στην "Ανάληψη του Κυρίου" στη Στουτγάρδη. Ετέλεσε με απόσπαση στη Ροδόπολη (Λύριον Ίδρυμα ΝΜΝ στην Ενορία Αγ. Βαρβάρας Ν. Μάκρης, 1998). Από 7-9-1999 στον Ι. Ν. Αγ. Στυλιανού Καματερού. Μετά από έγγραφο της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Αγίου Όρους (17-4-1998), έλαβε κανονικό απολυτήριο ύστερα από αίτησή του. Το όνομα Παντοκρατορινός το χρησιμοποιεί ως ψευδώνυμο. Από το 1960 ασχολείται με τη λογοτεχνία. Έχει στο ενεργητικό του εννιά μυθιστορήματα, εννιά συλλογές διηγημάτων, πέντε ποιητικές συλλογές, μία υμνογραφία, ένα θεατρικό και διάφορες ομιλίες και λόγους. Το συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνεται στη λογοτεχνική σειρά "Άπαντα Αρχ. Αθηναγόρα Παντοκρατορινού" (εκδόσεις Ιωλκός).
