Ο Αίσωπος, βαθύς γνώστης των ανθρώπινων χαρακτήρων, με τη βουκολική μορφή των μύθων του, απευθυνόμενος σε ευφυείς αλλά και σε αφυείς, είναι φανερό ότι, προσπαθεί να νουθετήσει τους συγχρόνους του και να τους καταστήσει τουλάχιστον προσεκτικούς στην αντιμετώπιση των ποικιλόμορφων αντιξοοτήτων της ζωής.
Σήμερα, αν ζούσε και επιχειρούσε να νουθετήσει τους σύγχρονους συνανθρώπους του σίγουρα δεν θα χρησιμοποιούσε την ίδια γλώσσα και παρόμοια επιχειρήματα με αυτά που παρουσιάζει στους μύθους του, για τον λόγο ότι, τα γνωστικά αντικείμενα του σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί πάρα πολύ.
Παρ' όλα αυτά όμως οι διδαχές που υπάρχουν σε όλους τους μύθους του και σήμερα είναι πολύ χρήσιμες και καλόν θα είναι οι μύθοι αυτοί να μελετώνται απ' όλους.
Θα ήταν ευχής έργον το αθάνατο αυτό έργο "Οι μύθοι του Αισώπου" να υπάρχει σε όλες τις βιβλιοθήκες δημόσιες ή ιδιωτικές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει εκδόσεις, ακόμη και στο εξωτερικό, των "Μύθων του Αισώπου" στο αρχαίο κείμενο και σε μεταφράσεις αλλά και κάποιοι εκ των μύθων έχουν γίνει ωραιότατα ποιήματα. Ατυχώς, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αν υπάρχει κάποια έκδοση, όπου όλοι οι μύθοι να έχουν γραφεί σε μορφή ποιήματος.
Έχοντας υπόψη την έκδοση του "National Geographic" "Αίσωπος Μύθοι" καθώς και αυτήν των εκδόσεων Ορφανίδη "Θησαυρός Σοφίας της Αρχαίας Ελλάδος" όπου εμπεριέχονται και οι "Μύθοι του Αισώπου", -εκδόσεις αξιολογότατες-, γεννήθηκε η σκέψη να επιχειρηθεί η διασκευή του πεζού κειμένου, όλων των μύθων, κατά το δυνατόν εφικτό σε έμμετρο. Η προσπάθεια -επιτυχής ή όχι- έγινε από τον υπογράφοντα. Και τώρα, Εσείς αγαπητοί αναγνώστες, κρίνετε, αν άξιζε ή όχι η προσπάθεια.
Α.Π., από τον Πρόλογο του συγγραφέα
Ο Αθανάσιος Παπατριανταφύλλου γεννήθηκε το 1945 στο Ροδίτη Κομοτηνής, όπου διαμένει μόνιμα. Αποφοίτησε από τη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρουπόλεως το 1965 και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός Πεζικού.
Μετά την απόλυσή του από το στράτευμα μετέβη στην Αθήνα για λόγους υγείας της μητέρας του και εργάστηκε στο λογιστήριο του Ο.Λ.Π. (Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς).
Το Δεκέμβριο του 1968 διορίστηκε δάσκαλος στο Νομό Ροδόπης. Τα σχολικά έτη 1970 -1973 αποσπάστηκε στα ελληνικά σχολεία του κρατιδίου του Baden Wurttemberg της τότε Δυτικής Γερμανίας. Έκτοτε υπηρέτησε σε διάφορα σχολεία του Νομού Ροδόπης, για μικρό διάστημα ως βοηθός επιθεωρητή στη Β΄ Περιφέρεια Μ/κών Σχολείων Ροδόπης - Έβρου και τέλος ως Διευθυντής στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Κομοτηνής.
Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Ασχολείται με τα πολιτιστικά. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας, του Θρακικού Ωδείου Κομοτηνής, Γενικός Γραμματέας και στη συνέχεια Πρόεδρος του Χριστιανικού και Πολιτιστικού Συλλόγου "Αγία Κυριακή" Ροδίτη, επίσης Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ι.Κ.Τ.Α.Θ. Κομοτηνής και τέλος μέλος του Μ. Ο Κομοτηνής και της Εταιρείας Παιδαγωγικών Επιστημών Κομοτηνής.
Έχει συγγράψει τα δοκίμια, "Το Θρακικό Πνευματικό Κέντρο και η Μουσική Σχολή Κομοτηνής" (1991) "Η Ι. Μονή της Αγίας Κυριακής Ροδίτη" (1993) καθώς και την επετειακή έκδοση των αποφοίτων της τάξης του 1963 του Γυμνασίου Αρρένων Κομοτηνής με τον τίτλο "Μετά 30 χρόνια" (1993). Το έτος 2001 εξέδωσε την ποιητική συλλογή "Θρακιώτικα και Άλλα", σε τέσσερις χιλιάδες αντίτυπα και την οποία διένειμε δωρεάν σε όλους τους μαθητές των Δημοτικών Σχολείων του Νομού Ροδόπης.
