Όπως κανείς συνηθίζει

«Σοζίνια»:
Ένας απέραντος κλαυσίγελος
μια υδάτινη έκταση
με τις ρωγμές της ξηρασίας.
Δεν ζούμε, θα το πω.
Κάθε στιγμή πεθαίνουμε
όλο και λίγο πιο πολύ.
«Λίγο πιο πολύ»
οι ίδιες μου οι λέξεις
παίζουν σαν πεταλούδες
γύρω απ' της γλώσσας μου
τον ξεραμένο θάνατο.
Μην το περάσεις για πένθιμο
το ποίημα αυτό.
Αν βέβαια είναι ποίημα.
Δέξου το ως αισιόδοξο
ως μια τομή εγκάρσια
στην ουδέτερή σου φρόνηση
που σε βουλιάζει.
Δηλαδή δεν έχω καν έμπνευση.
Θα το πω, γράφω γιατί έτσι έμαθα.
Είναι ο τρόπος μου
να μην πεθαίνω.
Αν έβρισκα κι άλλον
πιο βιολογικό
θα τον προτιμούσα το ορκίζομαι.
Ίσως διασώσω το όνομά μου
για λίγο. [...]