Έναν Αύγουστο στο νησί τα μελτέμια τελειωμό δεν είχαν. Και κείνος πάντα στο παραθύρι. Πλανιόταν. Ανάκατες οι μνήμες του παίζανε με τους γλάρους πάνω από μια θάλασσα που ατέρμονα μεταμορφωνόταν. Ξεφύλλιζε το θυμητικό του. Διαπόρια, αγώνες και οράματα. Και ελπίδες, ακυρωμένες. Αλλά και πειρασμοί-Σειρήνες. Έρωτες, πόλεμος, θάνατος και λιμάνια. Σφραγίσματα της μοίρας και αραξοβόλια της ζωής. Γεμάτο ημερολόγιο. Κι αλίμονο αν το είχε αδειανό. Τι θα φυλλομετρούσε;
