Ούτε πενηνταεφτά

«ΟΙ ΓΕΛΑΣΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ..»
Άραγε, ποιόν προσπαθούσαν να ξεγελάσουν
οι χαμογελαστές φωτογραφίες,
έξω από νεόχτιστα σπίτια;..
Επενδύσεις απίστευτων προσδοκιών, που διέψευσε
αμείλικτα ο χρόνος. Ποτέ οι ζωές δεν πορεύτηκαν
καθώς τις δείχνουν οι απολιθωμένες εκείνες στιγμές...
Μια ολοφάνερη αγωνία διακρίνεται ανεπαίσθητα
πίσω απ' των στοχαστικώτερων
τα κουρασμένα βλέμματα...
Όμως, η ορμή μιας Άνοιξης, κάποια επέτειος, ή κάτι άλλο,
τους θόλωσαν, κι αφέθηκαν να ποζάρουν ανέφελα,
διώχνοντας τις Ερινύες της Ιστορίας...
Μα σαν τις βλέπω, θλίβομαι με την αν-ιστορησία
των εμπνευστών τους, το ξέσπασμά τους να διαβούν
περ' απ' τις Πύλες του Άδη - και γελάω, γελάω·
κλαίω· κλαίω, γι' αυτούς, και για μένα, και για όλους,
που δεν υπάρχουν, και τους βλέπω, κερδίζοντας
τις δικές τους μικρές στιγμές -
προ-καταγράφοντας το δικό μου θάνατο...