Στις αρχές του 20ού αιώνα ο διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών, επίσκοπος Νεκτάριος Κεφάλας, αναζητούσε κάποιον όμορφο τόπο, για να ιδρύσει μοναστήρι. Εξέτασε πολλούς τόπους και σημεία, ώσπου κάποια στιγμή πληροφορήθηκε ότι στην Αίγινα στη θέση "Ξάντος" (ξάγναντο) υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο παλαιό μοναστήρι προς τιμήν της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής. Με μια μικρή ομάδα αφιερωμένων στο θεό νεαρών κοριτσιών επισκέφθηκε την Αίγινα και τη συγκεκριμένη περιοχή. Το τοπίο τον εντυπωσίασε. Αλλά, κυρίως, αυτό που τον έκανε να αποφασίσει την ίδρυση μοναστηριού σε αυτό το σημείο ήταν η θέα του προς το λόφο της Παλαιάς Χώρας, του μεσαιωνικού οικισμού των Αιγινητών. Ο επίσκοπος Νεκτάριος και μετέπειτα Άγιος του 20ού αιώνα εντυπωσιάστηκε από τη μεσαιωνική πολιτεία, αλλά αισθάνθηκε και κατάνυξη μαθαίνοντας ότι ο λόφος της Παλαιάς Χώρας ήταν αγιοβάδιστος. Πολλοί άγιοι και αγίες της Εκκλησίας μας περπάτησαν στα καλντερίμια και στα δρομάκια του οικισμού, ευλόγησαν με την παρουσία τους τον τόπο, έδωσαν μαρτυρία Χριστού σε δύσκολα χρόνια για την πατρίδα και το λαό μας.
Στην Παλαιά Χώρα γεννήθηκε τον 9ο μ. Χ. αιώνα η Οσία Αθανασία, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της ίδρυσε την Ι. Μ. Ζωοδόχου Πηγής στη θέση που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Στην Παλαιά Χώρα γεννήθηκε, επίσης, η Αγία Θεοδώρα το 812 μ.Χ. η οποία κατόπιν μόνασε στην Ι. Μ. Αγίου Στεφάνου στη θεσσαλονίκη. Στη Μητρόπολη της Παλαιάς Χώρας, την Επισκοπή, εγκαταστάθηκε και παρέμεινε για τρία χρόνια ο επίσκοπος Διονύσιος Σίγουρος, ο μετέπειτα Άγιος Διονύσιος της Ζακύνθου. Τα χρόνια εκείνα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Οι καταστροφές του Μπαρμπαρόσσα, οι σφαγές και η αιχμαλωσία 4.000 κατοίκων ήταν νωπές ακόμα στη μνήμη των Αιγινητών. Η παρουσία τού επισκόπου Διονυσίου ήταν πολύ σημαντική. Κατάφερε σε αυτό το σύντομο διάστημα να μετατρέψει την Επισκοπή σε πνευματικό κέντρο και χώρο λατρείας, να εμψυχώσει, να παρηγορήσει, να στηρίξει και να χαρίσει ελπίδα στους ταλαιπωρημένους κατοίκους του οικισμού.
Η Παλαιά Χώρα της Αίγινας μέσα στο διάβα των αιώνων έγραψε τη δική της ιστορία. Από τις αρχές του 19ου αιώνα οι Αιγινήτες την εγκαταλείπουν και αρχίζουν να κτίζουν την καινούργια τους χώρα στην παραλία. Στον λόφο τα ερειπωμένα σπίτια άρχισαν σιγά - σιγά να γκρεμίζονται, τα καλντερίμια να χορταριάζουν και το υδραγωγείο να αδειάζει από νερό. Στο κάστρο της άρχισε πια να βασιλεύει η σιωπή και μόνα όρθια, σε πείσμα του χρόνου, παρέμειναν τα εκκλησάκια να θυμίζουν τις παλαιές ημέρες τής ακμής τής πολιτείας αυτής. Τα εκκλησάκια αυτά, όταν εόρταζαν, ανέβαιναν οι κάτοικοι να τα καθαρίσουν, να τα βάψουν, να ξεχορταριάσουν τις αυλές τους, να τα λειτουργήσουν. Από τότε μέχρι σήμερα τα ξωκκλήσια αυτά καρτερούν υπομονετικά τον επισκέπτη να σηκώσει το μάνταλο της πόρτας, να προσκυνήσει τις εικόνες τους, να τους ανάψει κερί και με το φως του καντηλιού να φωτίσει και πάλι τις μορφές των Αγίων τους. [...]
(από τον πρόλογο του Γεωργίου Μπήτρου, Θεολόγου, Διευθυντή 2ου Γυμνασίου Αίγινας)
Η Ξένη Πετρίτου - Τριαντάφυλλου γεννήθηκε στην Αίγινα, όπου ζει και εργάζεται. Άρχισε από πολύ νωρίς να ζωγραφίζει, δείχνοντας ότι τα χρώματα αποτελούν εσωτερική ανάγκη έκφρασης και πηγή ενέργειας. Παίρνει τα πρώτα της μαθήματα δίπλα στον ζωγράφο Νεκτάριο Κοντοβράκη και αργότερα δίπλα στον Φραγκίσκο Κάππο. Τα θέματά της έχουν μεγάλη ποικιλία. Στα περισσότερα φαίνονται τα πανέμορφα τοπία, τα γραφικά ακρογιάλια, τα παλιά αρχοντικά της Αίγινας και πολλά άλλα. Από το 1990 έως τώρα έχει λάβει μέρος σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Το 1997 παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία την πρώτη ατομική της έκθεση, στο Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας με θέμα "Τοπία και ακρογιάλια της Αίγινας". Το 2002, στη δεύτερη ατομική της έκθεση, κάνουν εντύπωση τα ακρυλικά σε καμβά με θέμα τους πέτρινους Ελληνικούς Φάρους. Το 2007 παρουσιάζει σε ατομική έκθεση έργα της με θέμα: 'Παλιαχώρα, η Μεσαιωνική Καστροπολιτεία της Αίγινας", που την καθιερώνει ως ζωγράφο με εξαιρετικό ταλέντο. Έργα αυτής της σειράς έχουν χρησιμοποιηθεί και ως σκηνικά από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης. Το Μάρτιο του 2008 παρουσιάζει στην Αθήνα ατομική έκθεση και βραβεύεται σε ειδική εκδήλωση από τον Δήμαρχο Αλίμου για την πολιτιστική της προσφορά. Τον Ιούνιο του 2008 παρουσιάζονται στην Αίγινα τα έργα της με θέμα τα φουσκωμένα πανιά των ιστιοφόρων, με τον τίτλο "Μαϊστράλι". Το 2009 λαμβάνει μέρος στην ομαδική έκθεση "η διαδρομή των καλλιτεχνών", καθώς και στην έκθεση "Fistiki Art", στα πλαίσια του Aegina Fistiki Fest. Τον Οκτώβριο του 2009 εκθέτει έργα της σε ομαδική έκθεση στην πρεσβεία της Ουκρανίας στα πλαίσια της ανάπτυξης των Ελληνο-ουκρανικών σχέσεων. Η "εικαστική φιστικιά", που φιλοτέχνησε το 2009, για το 1ο Aegina Fistiki Fest, ταξιδεύει στην 56η ανθοκομική έκθεση Κηφισιάς, στο Μουσείο του Σπύρου Βασιλείου στην Ερέτρια, στο Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα και επιλέχθηκε να είναι το κεντρικό θέμα της αφίσας για το 3ο Φεστιβάλ Φιστικιού της Αίγινας, "Aegina Fistiki Fest 2011". Τον Μάιο του 2010 συμμετέχει στην ομαδική έκθεση "Departures" στον εκθεσιακό χώρο "Αθηναΐς" στην Αθήνα. Η έκθεση "Departures"' μεταφέρθηκε και στο Ιστορικό & Λαογραφικό μουσείο της Αίγινας. Τον Σεπτέμβριο του 2010 παρουσιάζει στο Ιστορικό & Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας την έκθεση "Ταξίδι στα Κάστρα της Ελλάδας" 'ζωντανεύοντας' είκοσι από τα πιο διάσημα κάστρα της Ελλάδας που συνοδεύονταν από γκραβούρες, χαρακτικά και πληροφορίες για την ιστορία τους. Συγχρόνως διοργανώνει ημερίδα με θέμα: "Οι οχυρώσεις στην Ελλάδα" με εισηγητές την διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών κυρία Κ. Καμηλάκη, την αρχαιολόγο κυρία Α. Πάνου, την ιστορικό κυρία Ε. Σταματάτου και τον διευθυντή της "Ένωσης πόλεων με μεσαιωνικά κάστρα" κύριο Ν. Δεληβοριά. Η έκθεση μεταφέρθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης της Αίγινας, όπου για έναν μήνα την επισκέπτονταν τα παιδιά των σχολείων και διδάσκονταν την ιστορία των οχυρώσεων μας μέσα από τη ζωγραφική. Τον Δεκέμβριο του 2010 συμμετέχει στην ομαδική έκθεση του συλλόγου εικαστικών καλλιτεχνών Ελλάδος "Ο Απελλής" που γίνεται στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου "Παρνασσός". Με τον ίδιο σύλλογο εκθέτει στην αίθουσα του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Γαλατσίου τον Ιούνιο του 2011. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μη Διαθέσιμο
