Όταν ο άνθρωπος ζει στο κόσμο της ύλης, μέσα στο χωροχρόνο και τις αντιθέσεις, φυσικά νοσταλγεί τον τόπο της καταγωγής του, το πνευματικό επίπεδο, από όπου εκπορεύτηκε. Συγχρόνως, περιορισμένος από την ύλη, ξέρει πως, όσο κι αν προσπαθήσει, είναι αδύνατο να πλησιάσει το πνεύμα. Κι όμως, γεμάτος έρωτα γι αυτό, προσπαθεί. Ώσπου φθάνει στα αξεπέραστα όριά του - τα όρια της ύλης - και γεμάτος απόγνωση παραληρεί.
