Η εργασία αυτή αποτελεί καρπό της ερευνητικής ενασχόλησης του συγγραφέα με το δίκαιο του ελεύθερου ανταγωνισμού. Το παράλληλο εμπόριο των φαρμάκων συνιστά μια ιδιαίτερα διαδεδομένη εμπορική πρακτική σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία παραγωγοί και εξουσιοδοτημένοι διανομείς φαρμακευτικών προϊόντων επιδιώκουν, μετερχόμενοι διάφορες στρατηγικές, να απαγορεύσουν ή, εν πάσει περιπτώσει, να παρεμποδίσουν. Ορισμένες από τις προαναφερθείσες στρατηγικές γεννούν ζητήματα συμβατότητας με το ενωσιακό δίκαιο περί ελεύθερου ανταγωνισμού (άρθρα 101-102 ΣΛΕΕ). Η παρούσα εργασία έχει ως σκοπό τη διεξοδική ανάλυση των επιχειρημάτων που προτάθηκαν από τη νομική και την οικονομική θεωρία υπέρ και κατά της δυνατότητας παραγωγών και διανομέων να παρεμποδίζουν το ενδοενωσιακό παράλληλο εμπόριο των φαρμάκων και της νομολογίας που ανέπτυξαν συναφώς τα δικαστήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Γενικό Δικαστήριο και Δικαστήριο) υπό το πρίσμα του ενωσιακού δικαίου περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Επιπλέον, καταγράφονται τα πορίσματα που προκύπτουν από τις προαναφερθείσες αναλύσεις.
