Πάω γυρεύοντας

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν πίστευαν ούτε στον διάβολο ούτε στους δαίμονες. Συνεπώς η λέξη "δαίμων" δεν είχε αρχικά την αρνητική σημασία που της προσέδωσε ο χριστιανισμός αργότερα. Η λέξη "δαίμων" ενείχε ευσέβεια. Ήταν η θεότητα που μοίραζε, κατένειμε δηλαδή, τη μοίρα (δαίομαι = μοιράζω) στους ανθρώπους. "Δαίμων εαυτού" ονομαζόταν η θεότητα που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο και φρόντιζε για την προσωπική του εξέλιξη και ευημερία. "Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού", ουσιαστικά, σημαίνει "πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό", αδιαφορώντας κατά πόσο αυτό ικανοποιεί τις κοινωνικές νόρμες. Στο βιβλίο αυτό, κατά τον δαίμονα εαυτού πάω γυρεύοντας θεούς και ανθρώπους.