Ποιήματα που γράφτηκαν για ν’ απαλύνουν τους πόνους της ζωής, να τραγουδήσουν τη λιγοστή ανέλπιδη αγάπη, να τιμήσουν τ’ αμυδρό φως της μικρής γειτονιάς της καρδιάς. Ο χρόνος βλέπει τους έρωτες να γεννιούνται και να πεθαίνουν, τα όνειρα να παλεύουν για να επιζήσουν, τα ορατά και τα αόρατα στοιχεία να συγκρούονται. Ο άνεμος, ο θάνατος, τα χρώματα και οι αμαζόνες κάνουν παρελάσεις. Κι εφόσον πρόκειται για στιγμιότυπα από τη ζωή, το γένος -θηλυκό ή αρσενικό-, το εγώ, το εσύ και τ’ άλλα πρόσωπα, εναλλάσσονται τυχαία.
***
ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ ΙΙ
Πέρασαν από τότε μέρες πολλές.
Οι νύχτες του τίποτε γιγάντωσαν.
Πέτρινα συναισθήματα ετοίμασαν στρατό τρανό.
Μα ό,τι και να κάνουν οι μυστικές υπηρεσίες της καταστροφής,
τα όνειρα δεν αυτοκτονούν.
Μόνο παραμονεύουν στ’ άκρα του φωτός,
λίγο πριν την τελική έξοδο του σύμπαντος.
