Περπατώντας στη Γορτυνία

Όποιος ξεχνάει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε κατά την άποψή μου δεν έχει ταυτότητα. Βλέποντας τον τόπο μου να ερημώνει το 1994 έγραψα ένα ποίημα με τίτλο «Γορτυνιακό παράπονο». Το μελοποίησα και το τραγούδησα στο γλέντι των Γορτυνίων στην Τρίπολη. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ρώτησα τηλεφωνικά τον κύριο Κώστα Καλύβα τον εκδότη της εφημερίδας «Γορτυνία» αν μπορούσε να το δημοσιεύσει στην εφημερίδα. Δέχτηκε με μεγάλη χαρά και όχι μόνο, έκτοτε από αναγνώστρια έγινα συνεργάτιδα της εφημερίδας με τα «Περασμένα και αξέχαστα» και με τα ποιήματα.     Κάθε μήνα που κυκλοφορεί η εφημερίδα δέχομαι τηλεφωνήματα από αναγνώστες της εφημερίδας από όλον τον κόσμο. Ο καθένας για το δικό του λόγο. Άλλος γιατί διαβάζοντας το κείμενο γεννίεται στην ψυχή του η νοσταλγία για τον τόπο που γεννήθηκε και άλλος βρίσκει τον εαυτό του μέσα από το κέιμενο. Το ερέθισμα για το συγκεκριμμένο βιβλίο το πήρα από την εφημερίδα «Γορτυνία» και τον εκδότη της Κώστα Καλύβα. Λέω δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ηθική και πνευματική στήριξη που μου προσέφερε δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια και που συνεχίζει να μου προσφέρει. Διαβάζοντας το βιβλίο οι μεγάλοι θυμούνται και οι νεότεροι μαθαίνουν. Σε ό, τι γράφω και σε ό, τι δημιουργώ καταθέτω την ψυχή μου. Προσπαθώ με τον τρόπο αυτό να αφήσω παρακαταθήκη τα ήθη, τα έθιμα, τα τραγούδια, τις φορεσιές της πατρίδας μας. Κάποιος σοφός είπε ότι: «Τις δυσκολίες, την ανέχεια, τον πόνο, όταν τα μοιράζεσαι μένουν τα μισά. Την αγάπη, τη χαρά και τη νοσταλγία όταν τις μοιράζεσαι διπλασιάζονται.»